Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Βαβελ(λ)άς

Βαβελ(λ)άς


Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;

Μετά σιώπησε.

Κι ύστερα νόμιζε
πως θα τον σύρουν
πάνω στους ασπάλαθους
και θα τον ξεσκίσουν
και θα τελειώσει έτσι

ο πανάθλιος
Αρδιαίος
τύραννος.

Δεν έγινε ακριβώς έτσι
"η τραγωδία περίμενε,
αναπότρεπτη στο τέλος"
όπως ακριβώς
προφήτεψε
πριν σωπάσει.


 Ύστερα ξεχύθηκαν στους δρόμους
και ζητωκραύγαζαν
κι ήρθαν με τ' αερόπλανα
οι δημαγωγοί που έμελλαν να γίνουν κυβερνήτες
οι μηχανισμοί και τα κόμματα.


Κάθε μέρα μάζευαν από το δρόμο
λέξεις που ήταν άλλοτε ευγενείς
και σημαίνουσες
που είχε σκοτωθεί κόσμος γι' αυτές
και τις στήνανε στον τοίχο τριάντα-τριάντα
και τις εκτελούσαν με αλλεπάλληλες
ριπές


Ύστερα οι άλλοι,
φορές τρείς
με το μάτι
αναμετρώντας το έχει τους
παίρναν ομήρους κι άλλες λέξεις
Καί χτυπούσανε ὅπου νά ‘ναι,
σφαλῶντας τά βλέφαρα μέ ἀπόγνωση
και έρεε τους δρόμους το αίμα
(το πραγματικό αίμα, το κόκκινο, το Ανθρώπινο
έτσι απλά σαν αίμα Ανθρώπινο)
κι άλλες λέξεις νεκρές, γυμνές
σωριασμένες χωρίς νόημα
στα πεζοδρόμια
και στα καλάθια
των άχρήστων.


"Ο λαός θέλει"
(Όλοι ξέραν τι θέλει
πάντα το ίδιο ήθελε άλλωστε)
του ξαμόλησαν τις παραφουσκωμένες λέξεις
λέξεις νεκρές
κάποιες φορές απλώς τραυματισμένες
θανάσιμα
ή και μπαλσαμωμένες
βγαλμένες από τα μαυσωλεία
και στημένες
στα μπαλκόνια.


Ανενδοίαστα τις μάζευαν κάθε μέρα
και τις εκτελούσαν χωρίς καμία δίκη
αφού πρώτα τις περιέφεραν βασανιστικά
στις πλατείες
στα παράθυρα
στις τηλεοράσεις
στις φυλλάδες
στα φυλλάδια
στις γιγαντοαφίσες
στους τοίχους ακόμα
τις έγδυναν κατά το συνήθειο τους
και γυμνές από νόημα καθώς ήταν
τις εκτελούσαν κατά χιλιάδες
σε θαλάμους
αερίων.
Κατόπι, δεν τις έθαβαν
άλλα γυμνές
και μπαλσαμωμένες
τις έστρεφαν
από τα μπαλκόνια
(βαμμένες
πράσινες ή κόκκινες ή μπλε)
στο ανυποψίαστο πλήθος
που αλάλαζε.

Κανένας δεν καταλάβαινε
φυτέψανε παντού
οθόνες και μεγάφωνα
και άρχισε η μαζική
και συστηματική
γενοκτονία
(αργότερα το είπαν ολοκαύτωμα)
πόσες λέξεις κάθε μέρα;
τραυματισμένες
κακοποιημένες
βασανισμένες
στραβές
κουτσές
ανάπηρες.


Ώσπου τελικά
δεν έμειναν
και πολλές λέξεις
για να συνεννοηθούνε
μονάχα κάτι κουρελήδες σύνδεσμοι
και μερικά
άναρθρα άρθρα.


Και νά'ταν μόνο αυτό;
είχανε στήσει καρτέρι και στους αριθμούς
κι αυτούς κατά χιλιάδες
τους στρίμωξαν και τους βασάνιζαν
για να μην μιλήσουν.
Τι να κάνουν κι αυτοί
άχνα δεν βγάζανε
-ξέρανε δα τι έπαθαν οι λέξεις-
το εννιά παρίστανε τον άσσο
το δεκατρία έκρυβε τον άσσο του
και τό' παιζε ένα σεμνό τριαράκι


Και ξαφνικά
έγινε το κακό
ήρθαν οι λογιστές
και τους αμόλησαν ελευθέρους
τους αριθμούς.
Ε εκεί έγινε το έλα να δεις!

Οι λογίσταρχοι δεν στέργανε από λέξεις
Ξαμολήσανε τους αριθμούς με μαύρες κουκούλες
στα μπλόκα που στήνανε στις γειτονιές
κι άρχισαν να δείχνουν ανθρώπους πιά
χωρίς λέξεις.

Τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα
από τις κομαντατούρ αμολούσαν καθημερινά
με μαύρες κουκούλες τους αριθμούς
κάτι άσσους αδύνατους ξερακιανούς
με λεπτό χαφιεδίστικο μουστακάκι
η κάτι χοντρά μηδενικά που είναι φως φανάρι
ότι είχαν κάνει μαυραγορίτες χρόνια
τόσο που ξεχείλιζαν τα πάχη τους καθώς
κυκλοφορούσαν επιδεικτικά
αγκαζέ με τους ραντιέρηδες
σε ομάδες των έξη η των εννιά.

Ήταν πια φως φανάρι
αυτό που γινόταν δεν είχε προηγούμενο
οι αριθμοί μπαίνανε στα σπίτια
και πετάγαν τους νοικοκυραίους έξω στα καλά καθούμενα
κάτι γριές, κάτι γεροντάκια
κάτι μωρά, κάτι παιδιά
κάτι αρρώστους άτυχους
μέχρι και στα στα νοσοκομεία μπαίναν
και τους σακάτευαν χωρίς οίκτο
κανέναν.


[Οι λέξεις είναι η μοναδική τους ελπίδα
μόνο που πρέπει πρώτα να θάψουνε τόσα πτώματα
να ξετελειώσουν με τόσες λέξεις βρικόλακες ή ζόμπι
να ψάξουν τα πατρογονικά μπαούλα
να βρουν άλλες λέξεις ταπεινές
καθημερινές
απλές
φτωχικές
κάτι ας πούμε
σαν σύκα
η σαν σκάφη
που να σημαίνουν ακόμα

τα σύκα, σύκα
και
η σκάφη, σκάφη.

Η καινούρια εταιρεία δεν θα λέγεται Φιλική
Λεξική θα λέγεται
και ο όρκος των Λεξικών θα είναι απλός

Ορκίζομαι, θα λέει,
να σε κοιτάω όταν σου μιλώ
κατευθείαν στα μάτια
και να λέγω
τα σύκα σύκα
και
τη σκάφη σκάφη
και vα μάθω να σιωπώ
και να κάνω καλά τη δουλειά μου.


Οι Λεξικοί θα αναγνωρίζονται
χωρίς άλλα σημεία
χωρίς σύμβολα
χωρίς λέξεις
χωρίς αρχικά
χωρίς χρώματα
χωρίς νεύματα
χωρίς τίποτα
μόνο με τα μάτια
κατευθείαν με τα μάτια
απλά
σε μία ανοιχτή συνωμοσία

ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨI.
Το βλέμμα
μοναδικό σημάδι αναγνωρίσεως
θα είναι κοφτερό σκληρό, αυστηρό
όπως ακριβώς αυτό του Ανθρώπου
που κρατάει στα χέρια του τιμόνι
ή πηδάλιο ή λαγουδέρα
ή και νυστέρι ή τόρνο ακόμα
και κρέμονται πάνω του ζωές
και ξέρει πολύ καλά
που πάει
και τι κάνει

ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΨI.]

---
Πάνω στο Ε/Ο πλοίο Αργώ περιμένοντας να αποπλεύσει.
30 Δεκεμβρίου 2013
---


Αλέκος Αλεξάνδρου


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Μνήμη 14ης-15ης Νοεμβρίου 1973
1993

Πίσω από την είσοδο της Πατησίων, μπροστά από την Καλών Τεχνών
Γράφαμε με το χέρι αυτοσχέδια συνθήματα σε μικρά χαρτάκια
Ο καθένας το μικρό του μηνυματάκι
Κι έπειτα σαν μαζεύονταν κάμποσα
Βγαίναμε στην Πατησίων και τα μοιράζαμε χέρι χέρι
Στους περαστικούς

Θυμάμαι πολύ καλά τι έγραφε το δικό μου
ΟΧΙ, ξανά σαν  το ’40
Όλοι ξέρουμε τι έγινε στα βουνά το ‘40
Όλοι ξέρουμε τι έγινε στην Πατησίων το ’73

ΥΓ 2003

Σκέφτομαι ότι από το ’73 πέρασαν ακριβώς τριάντα χρόνια
Σε τρία ακόμα θάναι ακριβώς τριάντα τρία
Όσα από το ’40 στο ’73
Σήμερα θαρρώ θάγραφα, το δίχως άλλο
ΟΧΙ, ξανά σαν το 40
(Όχι μόνο για μένα, μα και για τον Διονύση που κατάγγειλαν οι Κνίτες στην Πανσπουδαστική Νο 8, για χαφιέ της ασφάλειας- ξέρουν δα αυτοί από Πλουμπίδηδες- και νά κι αν το αναγνωρίσουν το 2049 το λάθος τους, νά κι αν δεν το κάνουν απασχολημένοι καθώς είναι να  εξαργυρώνουν τις παλιές τους γνωριμίες μετά την κατάρευση του καθεστώτος κάνοντας business με τα απομεινάρια του- και να φανταστείς τότε είχαν και το θράσος να μιλάνε για αποχουντοποίηση!!!)

Ο Διονύσης τοσο που σκλήρυνε με τα χρόνια
Που την μετέτρεψε την σκλήρηνση του σε κατά πλάκας.

Ακόμα κι αν χρειαστεί εγώ θα του σπρώχνω το καροτσάκι.
Σαν του Οπρόπουλου ή του Μουστακλή ή των Παλληκαριών χωρίς πόδια που θυμάμαι στις επετείους της 28ης να τσουλάνε  οι ερυθροσταυρίτισσες μπροστά από την παρέλαση και τους εγκαθιστούν απέναντι από τους επισήμους. (Ελπίζω όμως να παρελάσει μόνος του επικεφαλής, σαν εκείνο τον Ταγματάρχη με τα κομμένα από το γόνατο πόδια που άνοιγε τότε την παρέλαση. Μπορεί να μην το μπορεί να βαδίσει ούτε σταθερά, ούτε γρήγορα- δεν πειράζει – θ’ακολουθήσουμε το ρυθμό του- αυτός θάναι ο ρυθμός ολονών μας.)

Θυμάμαι ακόμα στην παρέλαση τα σώματα εκλιναν την κεφαλή επι δεξιά εις σεβασμόν των επισήμων.
Σ’αυτή την παρέλαση όμως θα κλίνουμε επ’ αριστερά εις σεβασμόν των δικών μας.
Εις σεβασμόν της καρδιάς μας.
Του δικού μας πολέμου.
Του υπέρ βωμών και εστιών,
όπως πάντα.

Αυτό που δεν ξέρω ακόμα
Είναι ο τόπος της παρέλασης
Κατά το μάλλον ή ήττον
Δεν θα ξεκινά από τον Εθνικό κήπο
Δεν θα περνά την πλατεία Συντάγματος
Δεν θα κατηφορίζει την Πανεπιστημίου.
Υποθέτω ότι θα ξεκινά
Από ένα φαρμακείο
Αμέσως μετά την εφημερία
Και δεν θα κατηφορίζει
Θα ανηφορίζει για το σπίτι
«καπνόν αποθρώσκοντα»
στην δικιά μας Ιθάκη

(Ο βιαστικός Αγαμέμνονας ας ακολουθήσει την μοίρα του
το λουτρό του τον περιμένει.)

Η Παρέλαση ή καλύτερα η πομπή θα τελειώνει με γλέντι
Ίσως γαμήλιο
Ίσως για μια κόρη
Που θα τη λένε Ιφιγένεια
Και για έναν γιό που θα το λένε
Τηλεμαχο.

Όσο για τα κουμπούρια
Κάνουν μονάχα για τις μπαλωθιές στο γάμο
Εμείς τον δικό μας πόλεμο τον κάνουμε αλλιώς
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή

Η Ελλάς έμαθε τον κόσμο πώς να ζει
Τώρα θα τον μάθει και πώς να αποθνήσκει


Μα εμείς επιμένουμε
Η Ελλάς έμαθε τον κόσμο πώς να ζεί
Τον έμαθε και πώς να αποθνήσκει
Τώρα μένει να τον ξαναμάθουμε πώς να ζει
Αυτή είναι η νέα επανάσταση
Υπέρ βωμών και εστιών
όπως πάντα

Θα την φτιάξουμε την νέα Ελλάδα
Δόξα τω θεώ είμαστε αρκετά διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Και όλο και κάποιος θα διασωθεί
Θα την φτιάξουμε
Ακόμα κι αν αναγκαστούμε να της βρούμε άλλη πρωτεύουσα
Ισως την Μελβούρνη ή την Αστόρια ή πάλι την Αλεξάνδρεια ή την Αντίς Αμπέμπα  ή το Κεηπ Τάουν ή το Μπουένος Άυρες και γιατί όχι την Πόλη.

(Συνεχίζεται…)

[Αλ.Αλεξάνδρου 1993]

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Θα πιάσουμε το Μάη!

"Τα δάχτυλά σου φτιάχνουν μπουμπούκια από
το καθετί.
τα μαλλιά σου πάνω απ' όλα οι ώρες αγαπάνε:

απαλότητα που τραγουδα, λέγοντας
(μια μέρα κι αν διαρκεί ο έρωτας)
μη φοβάσαι, θα πιάσουμε τον Μάη".


[e. e. cummings] μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός.

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Εξηγώντας Μερικά Πράγματα- Pablo Neruda

Εξηγώ μερικά πράγματα

Θα ρωτήσετε: κι' οι πασχαλιές που είναι
και πού η μεταφυσική σκεσπασμένη παπαρούνες
κι' η βροχή συχνά χτυπώντας
τις λέξεις σου ξεχειλίζοντάς τις
πουλιά και παραθύρια;

Θα σας τα πώ όλα, όσα μου συμβήκαν.

Ζούσα σε μιά γειτονιά,
εξοχική της Μαδρίτης, με καμπάνες
με ρολόγια, με δέντρα

Φαινότανε απο κεί
το ξερακιανό πρόσωπο της Καστίλιας
σαν όλος απο δέρμα ωκεανός.

Το σπίτι μου το λέγανε
"το σπιτι των λουλουδιών" έτσι που σκάγανε
από παντού τα γεράνια: ήταν ένα ωραίο σπίτι
με τα σκυλιά του και τα παιδάκια.
Ραούλ το θυμάσαι;
Το θυμάσαι Ραφαέλ;
Φεντερίκο να το θυμάσαι τάχα
κάτω απ' το χώμα το σπίτι μου με τα μπαλκόνια όταν
το φώς του Ιουνίου έπνιγε το στόμα σου στα λουλούδια;
Αδελφέ μου, αδελφέ μου!

Κι' όλα ήταν
οι δυνατές φωνές, το αλάτι στις πραμάτειες,
οι στίβες το ψωμί που πηγαιναν πέρα δώθε,
το παζάρι της γειτονιάς μου της Αργκουέλες με το άγαλμά της
το λάδι σαν από κίτρινο μελανοδοχείο- ανάμεσα στους μπακαλιάρους-
που χυνόταν στις κουτάλες,
το βαθύ βουητό
που κάνουν τα χέρια και τα πόδια να πλημμυρίζει τους δρόμους,
τα μέτρα, τα λίτρα, το σωστό
νόμισμα της ζωής,
οι στίβες τα ψάρια,
το γειτόνεμα της στέγης μ' ένα ήλιο κρύο, όπου
κι' αυτός ο ανεμοδείχτης κουρταζότανε,
το υπέροχο, θεότρελλο φίλντισι της πατάτας,
οι τομάτες κυλώντας ίσαμε τη θάλασσα.

Κι ένα πρωινό όλα καίγονταν
κι ένα πρωινό οι φλόγες
ξερνόντας απ'τη γη
καταπίναν ανθρώπινα πλάσματα,
κι' από τότε η φωτιά
και το μπαρούτι απο τότε
κι από τότε το αίμα.
Ληστείες με μαύρους κι αερόπλανα
ληστείες με δαχτυλίδια και δούκισες
ληστείες με μαυροπαπάδες που ράντιζαν ευλογίες
χυμήξαν απ' τον ουρανό να σκοτώσουν παιδιά,
και στους δρόμους το αίμα των παιδιών
κυλούσε απλά σαν παιδικό αίμα.

Τσακάλια που ακόμα και τα τσακάλια θα καταφρονούσαν,
Πέτρες που ακόμα και τα πικράγκαθα δαγκώνοντας θάφτυναν αηδιασμένα,
Οχιές που ακόμα και οι οχιές θα σιχαίνονταν!

Καταπρόσωπο σας εχω δεί το αίμα
της Ισπανίας, να χυμαέι όμοια θηλειά
να σας πνίξει σ' ένα μοναχά κυμάτισμα
της περηφάνιας και των στιλλέτων!

Εσείς προδότες
εσείς στρατηγοί
κοιτάχτε το νεκρό μου σπίτι
κοιτάχτε τη ρημαγμένη Ισπανία
Γιατί από το κάθε σπίτι νεκρό φυτρώνει μέταλλο πυρωμένο
αντίς για λουλούδια,
γιατι από κάθε πληγή της Ισπανίας
νάτην η Ισπανία φαίνεται πάλι
γιατι από το κάθε σκοτωμένο παιδί φυτρώνει ένα ντουφέκι
πούχει μάτια και βλεπει,
γιατί το κάθε φονικό γεννάει βόλια
που δίχως άλλο μιά μέρα θα το βρούν το σημάδι
την καρδιά σας.

Και θα ρωτήσετε λοιπόν γιατί η ποίησή σου
δεν μας μιλά για φιλαράκια κι όνειρα
για τα μεγάλα της πατρίδας σου ηφαίστεια;

Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους.
Ελάτε να δείτε
το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα
στούς δρόμους.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Pinter, απόλυτα επίκαιρος

...

The 2,000 American dead are an embarrassment. They are transported to their graves in the dark. Funerals are unobtrusive, out of harm's way. The mutilated rot in their beds, some for the rest of their lives. So the dead and the mutilated both rot, in different kinds of graves.

Here is an extract from a poem by Pablo Neruda, 'I'm Explaining a Few Things':

And one morning all that was burning,
one morning the bonfires
leapt out of the earth
devouring human beings
and from then on fire,
gunpowder from then on,
and from then on blood.
Bandits with planes and Moors,
bandits with finger-rings and duchesses,
bandits with black friars spattering blessings
came through the sky to kill children
and the blood of children ran through the streets
without fuss, like children's blood.

Jackals that the jackals would despise
stones that the dry thistle would bite on and spit out,
vipers that the vipers would abominate.

Face to face with you I have seen the blood
of Spain tower like a tide
to drown you in one wave
of pride and knives.

Treacherous
generals:
see my dead house,
look at broken Spain:
from every house burning metal flows
instead of flowers
from every socket of Spain
Spain emerges
and from every dead child a rifle with eyes
and from every crime bullets are born
which will one day find
the bull's eye of your hearts.

And you will ask: why doesn't his poetry
speak of dreams and leaves
and the great volcanoes of his native land.

Come and see the blood in the streets.
Come and see
the blood in the streets.
Come and see the blood
in the streets!
*

Let me make it quite clear that in quoting from Neruda's poem I am in no way comparing Republican Spain to Saddam Hussein's Iraq. I quote Neruda because nowhere in contemporary poetry have I read such a powerful visceral description of the bombing of civilians.


* picture from the BBC , the bloodshed in Ghaza

Pinter, πόσο επίκαιρος αλήθεια;

..the majority of politicians, on the evidence available to us, are interested not in truth but in power and in the maintenance of that power. To maintain that power it is essential that people remain in ignorance, that they live in ignorance of the truth, even the truth of their own lives.

full text http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/2005/pinter-lecture-e.html

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Έφυγε ο Harold Pinter

Παραμονή Χριστούγεννα έφυγε μιά μεγάλη φωνή ανθρωπιάς και συνείδησης.

Τι να πεί κανείς για τον Pinter;

Καλύτερα από όλους τα λέει μόνος του στη δάλεξη που έδωσε για την απονομή του βραβείου Nobel. Ήταν άρρωστος, την έστειλε με video, που μπορείτε να δείτε στο προηγούμενο post.

Το κέιμενο της διάλεξης θα το βρέιτε εδώ.

Καλό σου ταξίδι Harold.

Ευχαριστούμε για το βάρος που βάσταξες όσο ήσουν εδώ και που θα βαστάς ακόμα και φευγάτος.

Good night, Harold Pinter

Οι Γυναίκες στην Τέχνη

La Memoria, Pablo Neruda

La memoria

Πρέπει να τα θυμάμαι όλα
να παρακολουθώ κάθε φυλλαράκι, τα νήματα
μπερδεμένων γεγονότων,
τα σπίτια, πόντο πόντο
τις μακρινές γραμμές του τραίνου
το σημαδεμένο πρόσωπο του πόνου.

Μια τριανταφυλλιά αν πάρω λάθος
και μπερδέψω την νύχτα με λαγό
ή ακόμα αν χαλάσω της μνήμης μου
ένα ολάκερο τείχος
πρέπει να φτιάξω αποξαρχής, τον αέρα
τον ατμό, το χώμα, τα φύλλα,
τα μαλλιά ως και τα τούβλα ακόμη,
και τ’ αγκάθια που με τρύπησαν,
την ταχύτητα της διαφυγής.

Συμπαθάτε τον τον ποιητή.

Πάντα ξεχνούσα γρήγορα
και σ’ αυτά τα χέρια τα δικά μου
το άπιαστο κρατούσα μοναχά
των πιο άσχετων πραγμάτων
που θα μπορούσαν μαζί να συγκριθούν
μοναχά αν δεν υπήρχαν διόλου.

Σαν άρωμα ήταν ο καπνός
και σαν καπνός ήταν το άρωμα
το δέρμα του κορμιού καθώς κοιμάται
κι’ απ’ τα φιλιά μου ξυπνά
αλλά μη με ρωτήσετε τη μέρα
ή το όνομα αυτών που ονειρεύτηκα.
Δεν το μπορώ να μετρήσω το δρόμο
που μπορεί και χώρα να μη έχει
ή την αλήθεια που άλλαξε
κι’ ίσως ξεθώριασε η μέρα
κι’ έγινε ένα φώς απατηλό
σαν πυγολαμπίδα μέσ’ τη νύχτα.

Δεύτερη Γραφή: Αλ. Αλεξάνδρου

Ο Θείος Όμηρος είναι και μεγάλος ερωτικός Ποιητής

Aλέξανδρος σε καλεί...

"δεύρ ίθ· Aλέξανδρος σε καλεί οίκον δε νέεεσθαι
κείνος ό γ' εν θαλάμω και δινωτοίσι λέχεσσι
κάλλεϊ τε στίλβων και είμασιν· ουδέ φαίης
ανδρί μαχεσσάμενον τόν γ' ελθείν, αλλά χορόν δέ
έρχεσθ', ηέ χοροίο νέον λήγοντα καθίζειν."
(Iλιάδα Γ 390-394)
Έλα, έλα
O Aλέξανδρος είναι που σε φωνάζει
O Aλέξανδρος που σε καλεί
Σε θέλει να πάς στο σπίτι
Kοντά του
Στην κάμαρη είναι
Στο μεγάλο το κρεββάτι
Kι' αστράφτει
Aστράφτει απ' ομορφιά μέσ' στα σκεπάσματα
ουδέ φαίηςανδρί μαχεσσάμενον τόν γ' ελθείν,
Oύτε κάν θα τόλεγες
Πώς είναι άντρας που γύρισε απο μάχη
αλλά χορόν δέέρχεσθ', ηέ χοροίο νέον λήγοντα καθίζειν.
Θάλεγες για χορό ετοιμάζεται
κι' ίσως πάλι από χορό που μόλις τέλειωσε
αποσταίνει."

Ελα, έλα
Eγώ σε καλώ
Eγώ σε φωνάζω
Eγώ σε καλώ
Nαρθείς στο σπίτι, σε καλώ
Στο σπίτι έλα
Στο σπίτι ναρθείς

Ελα, έλα
Eγώ είμαι
Eγώ που σε καλώ !

ου γάρ πώ ποτέ μ' ώδε γ' έρως φρένας αμφεκάλυψε
Ποτέ ποτέ δεν μούχε πάρει έτσι
τα μυαλά
ο έρωτας
ούδ' ότε σε πρώτον εμίγην φιλότητι και ευνή
ούτε όταν την πρώτη φορά
σ' έσμιξα στο κρεββάτι.
ώς σέο νύν έραμαι και μέ γλυκύς ίμερος αίρει.
όσο τώρα σ' αγαπώ
και με σηκώνει
γλυκός πόθος.


Αλλ' άγε δη φιλότητι τραποίομεν ευνηθέντε·
Ελα
να σμίξουμε
ν' αφεθούμε
στο κρεββάτι
του έρωτα.
Ελα

Η ρα, και άρχε λέχος δέ κιών· άμα δ' είπετ' άκοιτις.
αυτά, αυτά της είπε
κι' έκαμε να πάει πρός το κρεββάτι
κι' εκείνη ακολούθησε
η ομόκοιτη
Tώ μεν αρ' εν τρητοίσι κατεύνασθεν λεχέεσιν
και ξάπλωσαν μαζί
στ' όμορφο
ξύλινο
κρεββάτι.

Αλ.Αλεξάνδρου

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

"Poema 1", Pablo Neruda - Vicente Monera

Ποίηση, Pablo Neruda




Ποίηση
Poesia
Memorial de Isla Negra (1964)
Pablo Neruda


Τότε θάταν …. Ήρθε η ποίηση

να με βρει. Δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού
ήρθε, απ’ το χειμώνα ή απ’ το ποτάμι.
Δεν ξέρω πως ή πότε
όχι, όχι δεν ήταν φωνές, δεν ήταν
λέξεις ούτε σιωπές
αλλά σ’ ένα δρομάκι μ’ αρπάξανε
τα κλαδιά της νύχτας
έξαφνα από τους άλλους
μέσα σε βίαιες φωτιές
ή όταν γυρίζοντας μονάχος
και πρόσωπο δεν είχα
νά τότε μ’ άγγιξε.

Δεν ήξερα τι να πω, το στόμα μου
άμαθο
από ονόματα
τα μάτια μου τυφλά
ώσπου κάτι αρχίνισε μέσα μου
πυρετός τάχα, ή ξεχασμένα φτερά
και πήρα το δρόμο μονάχος
αποκρυπτογραφώντας
εκείνη τη φωτιά
κι έγραψα την πρώτη μου θολή γραμμή
θολή, χωρίς νόημα, καθαρή
ανοησία
καθαρή σοφία
κάποιου που δεν ξέρει τίποτα
και ξάφνου είδα
τους ουρανούς
ξεκλείδωτους
κι ορθάνοιχτους.

Πλανήτες
φυτείες ανεμίζοντας,
διάτρητο το σκοτάδι
γεμάτο
φλόγες, φτερά, φυτά
την ανεμόεσσα νύχτα
το σύμπαν.

Κι’ εγώ ο τόσος δα
μεθυσμένος με το αχανές όλο άστρα
διάστημα
και’ εικόνα και ομοιώσιν
του μυστηρίου,
ένοιωσα νάμαι καθαρό ένα κομμάτι
της αβύσσου,
κύλησα με τα’ άστρα
η καρδιά μου αφέθηκε στον άνεμο.

Μεταγραφή: Αλ.Αλεξάνδρου

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρο
μές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν
διακινδινεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ``ι``
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειάτου,
οποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα,
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον
μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.


Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.


Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον ερωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.


Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του
πριν την αρχίσει,όποιος δεν ρωτά για πραγματά
που δεν γνωρίζει.

Αποφευγούμε το θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.


Μόνο η ενθέρμη υπομονή θα οδηγήσει
Στην επίτευξη μιας λαμπρής επιτυχίας.

Pablo Neruda

Μετάφραση του Βασίλη Χατζηγιάννη
από Ιταλική δημοσίευση αναφέρει το free περιοδικό
‘‘Κηρήθρες με αφορμή το βιβλίο’’απ’όπου το αντέγραψα !!


ΥΓ. Κι' εγώ με τη σειρά μου το αντέγραψα απο τον homonavigatus

ΥΓ2. Free λογοτεχνικό περιοδικό δεν είχα ξανακούσει. Εψαξα λίγο και βρήκα ότι το λογοτεχνικό περιοδικό "ΚΗΡΗΘΡΕΣ" εκδίδεται στα Τρίκαλα από το ομώνυμο βιβλιοπωλειο, και μπορείτε να το χαρείτε ολοκληρο. Εξαιρετική προσπάθεια και συγχαρητήρια. Είναι διαθέσιμο online σε pdf. Δέστε το link.

Ο Έλληνας Blogger

Ανδρας, ανώτερης μόρφωσης, μισθωτός ή φοιτητής, με ενδιαφέρον για την πολιτική και δυσαρεστημένος από τη λειτουργία της Δημοκρατίας, ο μέσος Ελληνας blogger.

Ανδρες (74%), ηλικίας 25-44 ετών (66%), ανώτερης μόρφωσης (68%), μάλλον εξασφαλισμένοι κοινωνικά (39%), μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα (30%) και φοιτητές (14%), με ενδιαφέρον για την πολιτική (76%), αλλά δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της δημοκρατίας (85%) και την ποιότητα της πολιτικής ενημέρωσης (91%), συνιστούν τον βασικό κορμό των «μπλόγκερ» στην Ελλάδα.

Οι διαπιστώσεις προκύπτουν από την πρώτη σχετική έρευνα που διενεργήθηκε από το περιοδικό «Μonthly Review» και τη V-PRC, με δείγμα 773 διαχειριστές μπλογκ, το 24% των οποίων βρίσκει σημείο κομματικής αναφοράς στον ΣΥΡΙΖΑ, το 9% στο ΠΑΣΟΚ, μόλις το 7% στη ΝΔ, το 6% στους Οικολόγους - Πράσινους, το 5% στο ΚΚΕ, το 2% στον ΛΑΟΣ, ενώ το 32% σε... κανένα.

To 90% δηλώνει συχνή χρήση των ΜΜΕ, ενώ το 91% σερφάρει (καθημερινά) στο Ιντερνετ, το 47% ακούει ραδιόφωνο, το 37% διαβάζει εφημερίδα, ενώ το 31% βλέπει τηλεόραση.

Οι «μπλόγκερ» προτιμούν για την ενημέρωσή τους την «Ελευθεροτυπία» (27%), την «Καθημερινή» (15%), το «Βήμα» (10%), τα «Νέα» (9%), το «Εθνος» (3%) και τον «Ελεύθερο Τύπο» (3%). Με μεγαλύτερη συχνότητα ενημερώνονται από τη ΝΕΤ (29%), το Mega (23%), τον ΣΚΑΪ (19%), τον Alpha (4%) και το Alter (4%).

Γιατί «μπλογκάρουν» όμως τόσοι Ελληνες; Το «μπλόγκινγκ» αποτελεί α) τρόπο έκφρασης, β) μορφή πολιτικής συμμετοχής και γ) χώρο δημοσιοποίησης ιδεών και «προσωπικών» απόψεων. Εμφανίζεται να υποκαθιστά την «παλαιότερη» συμμετοχική πρακτική της κομματικής (πολιτικής) στράτευσης, από μεγάλο δε μέρος του πληθυσμού (44%) εκφράζεται η άποψη ότι τα μπλογκ έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της χώρας. Πιστεύεται, επίσης, ότι στο μέλλον θα έχουν τη δύναμη να προκαλούν κοινωνικές κινητοποιήσεις (34%) και να αποτελούν το κύριο μέσο αντικειμενικής πολιτικής ενημέρωσης (21%).

Το περιεχόμενο των μπλογκ συμβαδίζει και με τα κίνητρα των «μπλόγκερ»: Το 76% υποστηρίζει ότι ο κύριος λόγος δημιουργίας τους ήταν «για να εκφράσουν τις απόψεις τους», το 45% «για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους», ενώ το 21% «για ψυχαγωγία». Αντίθετα, το 28% «για να κινητοποιήσουν τους άλλους σε κάποιες δραστηριότητες», το 25% «για να επηρεάσουν τον τρόπο σκέψης κάποιων ανθρώπων» και το 20% «για να μοιράζονται τις γνώσεις τους».

ΜΕ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ΤΟ 52%
Το 35% διαφωνεί ότι πρέπει να είναι απαραιτήτως ανώνυμα τα σχόλια στα μπλογκ, «επειδή με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η ελευθερία έκφρασης». Το 52% χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, το 32% το πραγματικό τους όνομα και το 16% και τα δύο. Το 21% θεωρεί ότι τα σχόλια... σηκώνουν μήνυση και το 53% όχι. Το 64% πιστεύουν ότι οι περισσότερες απόψεις είναι αληθινές και το 94% ότι τηρείται η δεοντολογία.


(Από το ΕΘΝΟΣ 20/11/2008, Δέστε το άρθρο εδώ.)

Δέστε πιό αναλυτικά τα αποτελέσματα της έρευνας εδώ.

Ολόκληρο το τευχος του περιοδικού Monthly Review αφιερωμένο στο Blogging και στις πολιτικές του διαστασεις. Σταχυολογώ απο τα ενδιαφέροντα περιεχόμενα του τεύχους Νοε 2008:

Η πολιτική κουλτούρα των μπλογκ έρευνα του Monthly Review
επεξεργασία στοιχείων από τη VPRC

Περίφρακτος χώρος πληροφορίας 2.0 των ΝΤΜΥΤΡΙ ΚΛΑΪΝΕΡ & ΜΠΡΑΪΑΝ ΟΥΑΫΡΙΚ

Τα μπλογκ στην Ελλάδα του 2008
Πολιτική κουλτούρα και νέος δημόσιος χώρος του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ

Η πολιτική κουλτούρα των μπλογκ του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΩΡΑΦΑ

Δημόσιοι Διανοούμενοι 2.0 του ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΡΕΖΝΕΡ

Η διαδικτυακή κοινωνική δικτύωση ως συμμετοχική επιτήρηση του ΑΝΤΕΡΣ ΑΛΜΠΡΕΧΤΣΛΟΥΝΤ

Πρακτικές προσλήψεων στην ψηφιακή εποχή των ΝΤΑΪΑΝ ΚΟΥΤΥ & ΝΤΕΗΝΑ ΜΠΟΫΝΤ

Copyfarleft και Copyjustright των ΝΤΜΥΤΡΙ ΚΛΑΪΝΕΡ, StefanMz, nonrival

Λεπτομέρειες στο MonthlyReview.gr


About