Είν' οι γυναίκες...

Είν' οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες όταν βρέχει
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

Νίκος Εγγονόπουλος

Ο Νίκος Εγγονόπουλος συνομιλέι με τον Federico Garcia Lorca

Tα στήθια της ανοίξανε μεμιάς
σα δέσμη υακίνθων

...

Περ' απ' τις βατομουριές
Πέρα από τις καλαμιές, μες τις αγράμπελες
Κάτω απ΄τον όγκο των μαλλιών της
έσκαψα μιά τρύπα στη λάσπη.

Έλυσα τη γραβάτα μου
έβγαλε εκείνη το φουστάνι της
εγώ, τη ζωστήρα μου
με το περίστροφο.
Κείνη τους τέσσερις μπούστους της.
Ούτε οι πομμάδες, ούτε τα κοχύλια
σαν το λεπτό της δέρμα δεν είναι,
ούτε στο φεγγάρι τα κρύσταλλα
με τόση δύναμη δεν λάμπουν.

Τα σκέλη της μου ξέφυγαν σαν ξαφνιασμένα ψάρια,
η μισή όλη λαύρα
η άλλη μισή ψυχρή.
...

Federico Garcia Lorca
Μεταγραφή στα Ελληνικά
Νίκος Εγγονόπουλος

Διαχρονικοί Διάλογοι

Αιγηνίτες Γλύπτες

Ονάτα, Γλαυκία, Σύραμβε
Εδώ Απρίλιος χίλια εννιακόσια εξήντα επτά
στους λόφους μ' ασπαλάθια
(που είδατε με μάτια σαν τα δικά μου)

Πού τα εργαστήριά σας;
που οι αγάπες;
πού τα εργαλεία;
Μα επιτέλους μόνο ένα όνομα;
Κι αν δεν είχε την μανία ο Παυσανίας
να ταξιδεύει και να γράφει
ούτε κι' αυτό το όνομα!

Δεν υποφέρεται αυτή η ζωή, αυτή η καταστροφή
Και σκάβω ένα πηγάδι... Διψώ ...
Ανάγκη γαρ,
Ονάτα, Γλαυκία, Σύραμβε, Αγαπητοί

Γιάννης Παππάς
Γλύπτης

Για το ίδιο Θέμα δές ακόμα:
Γιώργου Σεφέρη: Ο Βασιλιάς της Ασίνης (Ποιήμα)
Τόμ Στόπαρτντ: Ο Ροζεγκρατς και ο Γκύλντεστερν Πεθάναν (Θεατρικό Έργο)
Michael Fryan: Copenhagen (Θεατρικό Έργο)

Και ποιός σας είπε...

Και ποιός αλήθεια σας ειπε ότι η Ιστορία του κόσμου
Είναι οι αποφάσεις κυβερνήσεων και πόλεμοι και κατακτήσεις
Κλεψιές και κλέφτες και αστυνόμοι
και σκοτωμοί και θύτες και θύματα
και θύματα και θύτες και σκοτωμοί
και ήρωες και μπλα μπλα

Δεν μπορεί νάναι μόνο αυτό η Ιστορία του μελλοντός μας
Δεν μπορεί νάναι αλλη μιά καταστροφή το μέλλον
Αν θέλει νάναι βέβαια μέλλον
Θάναι χιλιάδες επι χιλιάδων εκατομμύρια επί εκατομμυρίων τόμοι
Γεμάτοι λίστες καθημερινών αγορών,
γάλα, τυρί, χυμός, πάνες βρακάκια, πάνες ακράτειας
Χαρτάκια με συνταγές για μουσακά ή καρμπονάρα ή χοιρινο γλυκόξινο
καρτ ποστάλ από τη Σίφνο ή τις Σευχέλες ή τη Νότια Αφρική ή τις Φιλιπίνες
μηνύματα SMS, ανοιξέ μου δεν έχω που να πάω
χαρτάκια post it στο ψυγείο- σούχω φαγητό στο φούρνο,
χιλιάδες σ αγαπώ γραμμένα με κραγιόν σε καθρέφτη, ή ισως αντίο,
μυνήματα σε τηλεφωνητές, θαργήσω πάρε τα παιδιά απ το σχολείο
καταγραφές σε κάμερες παρακολούθησης- οταν τους βγάζεις τη γλώσσα στο ασανσέρ,
μηνύματα email με kalimeres kai filia,
επισυνάψεις με βιντεάκια αστεία ή σοβαρά
όλα θάχουν την μορφή ντοκουμέντου
καταγραφές που λένε και οι ιστορικοί
εκτός απο αυτά που πάντα διέφευγαν
και πάντα θα διαφευγουν από τις επίσημες
έστω και τις ανεπίσημες καταγραφές
όπως
ένα βλέμμα
ένα χαμόγελο
ένα κοκκίνισμα από ντροπή
ένα παρα λίγο δάκρυ
ένας πιό γρήγορος παλμός της καρδιάς
ένας κόμπος ή
ένας λυγμός
κάτι πάντα φευγαλέο
ίσως κατά τους νέους νόμους και παράνομο
μήπως παράνομο δεν ήταν πάντα;

Μπορεί και να τα βγάλουν όλα παράνομα
Αλλά με τον νόμο της παγκοσμίου έλξεως τι θα κάνουν;
Αυτό δεν το ξέρω.
Παράνομος κι ο Νεύτωνας;
Δεν γίνεται. γίνεται;

Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

29/3/2007

Fire and Ice- Φωτιά και Πάγος

FIRE and ICE

Some say the world
will end in fire
some say in ice.

From what I 've tasted of desire
I hold with those who favour fire
But it it had to perish twice
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
is also great
and will suffice.

Robert Frost

ΦΩΤΙΑ και ΠΑΓΟΣ

Λένε πολλοί
του κόσμου το τέλος θάναι στη φωτιά
Άλλοι μιλάνε στο χιόνι για μία ταφή

Από ότι η ψυχή μου απ' αγάπη έχει γευτεί
Πιστευω στα μιλήματα
Που για φωτιά μιλάνε.

Μα αν ήταν δυό φορές χαμός να γίνει
Πολλά έχω μάθει κι απο το μίσος
Πιστεύω οτι για το χαμό κι ο πάγος
Είναι αρκετά μεγάλος
Για το χαμό του Κόσμου φτάνει.

Δευτερη Γραφή
Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, 1970

Κι' όμως εσύ δεν μας ακούς

Ασσυμετρη Χώρα

Ασύμμετρη χώρα

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Ασύμμετρη απειλή... Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.

Ασύμμετρη είναι η απώλεια του Κρόνιου Αλσους (και ο Επικούρειος Απόλλων στις Βάσσες μόλις σώθηκε, μόνος του). Καήκανε οι κερασιές της Αρκαδίας, πάνε οι καρυδιές, μουρμούριζε ξέπνοος ο Θοδωρής – μαζί με τους ανθρώπους θρηνούσε και την ψυχή του τόπου, κατακαμένη και κυνηγημένη.

Ασύμμετρη χώρα. Με ασύμμετρους ηγέτες, μοιραίους και άβουλους, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα Πόρσε Καγιέν, πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις ακάλυπτες χωματερές, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ τώρα και στις πυρκαγιές και στους θανάτους από πυρκαγιά.

Ασύμμετρη Ελλάδα. Που κάνεις λαμπρούς Ολυμπιακούς, το 2004, με μια μονάχα πυρκαγιά απ’ τα πυροτεχνήματα του πάρτι, και λαμπαδιάζεις συγκλαδοκορμόριζη δύο μήνες ατέλειωτους προεκλογικούς, το μαρτυρικό καλοκαίρι 2007. Ιδια είσαι τότε και τώρα; Ιδια, άνιση, αντιφατική, μοιραία, ικανή για το άλμα, ικανή για την καταβύθιση.

Ασύμμετροι Ελληνες. Ράθυμοι καταφερτζήδες, κυνικοί ατομιστές, που εξυψώσατε την ατσιδοσύνη και κλείσατε το μάτι στη λαμογιά, που προσκυνήσατε την καταπάτηση και τη βαφτίσατε real estate, που ζηλέψατε τον μαυραγορίτη και τον φοροκλέφτη, που χρόνια τώρα τιμάτε με την ψήφο σας τον φαύλο και ανεχθήκατε υστερόβουλα τον ανάξιο. Μοιραίοι και άνισοι, που δεν στέρξατε να προσφέρετε ψίχουλο στο Κοινόν των Ελλήνων, μα τα ζητάτε όλα από το κράτος – πατερούλη και εκμαυλιστή.

Ασύμμετρε συνέλληνα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, ας αφουγκραστούμε τώρα τη σιωπή της φρυγμένης γης. Νιώθουμε τη στάχτη της ξεκούρδιστης κοινωνίας, βλέπουμε στις οθόνες ανδρείκελα, κομμένες κεφαλές, διαρκείς υπομνήσεις της ενοχής, της δικής τους, και του δικού μας μικρού μερδικού.

Ας σκεφτούμε ποιοι είμαστε, εδώ που φτάσαμε. «Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα», από την «άπειρη ερμιά» του σολωμικού Μεσολογγίου, εμείς οι άνισοι και μοιραίοι έχουμε να φτιάξουμε μια Πελοπόννησο, μια Εύβοια, μια Ρούμελη, μια χώρα, όχι ασύμμετρη πια, όχι απειλούμενη διαρκώς από τους φαύλους ηγέτες και τους φαύλους εμάς, αλλά αρμονική και απλή, σύμμετρη προς την ανάγκη, σύμμετρη στην επιθυμία. Σύμμετρη χώρα.

Απο την Καθημερινή 28/8/2007

Αντίο Luciano Pavarotti, θα ζείς πάντα στην καρδιά μας

Χαρο-Καμμένοι

Χαρο-καμμένοι όλοι μας κι ούτε μια συγνώμη την στιγμή της οδύνης και του πένθους
Νάμαστε καλά να τους θυμόμαστε τους νεκρούς μας,
μα πιό πολύ αυτούς που δεν την κάνανε τη δουλειά τους.

Έτσι σαν στον Πέρση εκείνο μονάρχη κάποιος να μας το θυμίζει
Δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων
Γιατί καλέ μου, εμείς
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

Αμύνεσθε περί Πάτρις...

Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθε περι Πάτρις, είπε ο ποιητής
όχι αμύνεσθαι περί πάρτης, ο οιωνός ο κάκκιστος.

Βαρέθηκα το αίμα μου να δίνω

Βαρέθηκα το αίμα μου να δίνω, σε μια άρρωστη συνέχεια πατρίδα.

Στίχος απο τραγούδι της Μπέλου

Φοβηθείτε

Φοβηθείτε την συντεχνία των αρχόντων, προπάντων όταν ακούγεται εύηχα.

Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Για την Ελλάδα ρε γαμώτο;;; Πώς τοπατε;;

Είναι κάποτε στιγμές που καταφέρνεις κάτι και εκφράζεις και ίσως χωρίς ή καν να το φανταστείς ή να το θέλεις κι άλλους κι άλλους. Κάποτε οριακά μπορεί να γίνεις και σύμβολο. Να σαν εκείνο τον Σοβιετικό στρατιώτη που ύψωσε την σημαία στο Βερολίνο, η αυτούς που στήσανε την σημαία στην Ιβοζίμα. Μπορεί να συναντάς πρώτος μιά σφαίρα και να ονομάζεσαι Αλέξανδρος Διάκος ή Στέφανος Καζούλης. Και να γίνεσαι ένα ταπεινό δρομάκι ή έστω και πλατεία σε κάποιο νησί. Συνειδητά η ασυνέιδητα μπορεί να γίνεις τραγούδι και σύνθημα γιατι κάποιος σου τσάκισε το κεφάλι. Μπορέι να ονομάζεσαι Γρηγόρης Λαμπράκης, Σωτήρης Πέτρουλας ή Μαρδοχαίος Φριζής ή απλά Αντώνης.




Μας έκοψες την ανάσα Βούλα, οταν εκόψες πρώτη το νήμα. Μα είσαι και βρωμόστομα και το ξεφούρνισες εκείνο "για την Ελλάδα" ρε γαμώτο. Και μας άγγιξες όλους. Όλους εκεί που πονάει. Μέχρι που κάναμε οτι δεν το θυμόμαστε ότι σκόνταψε η συναθλητριά σου που θάκοβε πρώτη το νήμα...

Κι ύστρερα ήρθανε οι τιμές. Γκρεμίσαμε τα τείχη για πάρτη σου, όπως άλλωστε πάντα κάναμε σ' αυτη τη χώρα. Για να περάσεις μεριάσαμε. Χαλάλι σου. Κι ύστερα ηρθε η πρόσληψη στο στρατό και πάλι χαλάλι σου.

Μπηκες στο δημόσιο στίβο, κρίθηκες, χαλάλι σου

Και μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης με τσάκισες.

Παζάρεψες όχι την τιμή που θέλησαν να σου κάμουν για ένα μισθουλάκο βουλευτή επικρατείας. Δικαιωμά σου να πείς όχι. Αλλά όχι όπως το εξήγησες. "Κι εγώ πως θα ζήσω;" είπες. Θέλω τη σιγουράντζα. Το μισθό τον θέλω σίγουρο. Λες και κουβέντιαζες για αλλαγή δουλειάς απο εταιρεία σε εταιρεία. Δεν τα λέω εγώ, τα εξήγησες μόνη σου στον ΑLPHA στις 9:20 το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου. Τόπες τόσο καθαρά. Δεν ήταν για την τιμή για τα φράγκα το παζάρεψες. Αυτο αποτίμησες τον εαυτό σου. Έδωσες στη χώρα ένα χρυσό μετάλειο και οτι ήθελες την 4η θέσηsto ψηφοδέλτιο επικρατείας. Πρόσεξες άραγε ποιός ήταν στην 10η, σίγουρα μη εκλόγιμη θέση και τι έδωσε αυτός; Εναν αδελφό έδωσε, έναν αδελφό ματια μου.

Ξαναδές το Βούλα μου πως απεικονίζονταν οι ολυμπιονίκες στα μετάλεια. Με σκυμένο το κεφάλι απο σεμνότητα, όχι με σηκωμένη τη μύτη. Και η αμοιβή ήταν ένας σκέτος κότινος. Απλά πράματα.

Στη Σίφνο το καλοκαίρι χάζευα το Ηρώο. Και τάξερα όλα τα ονόματα. Τα συναπαντούσα συχνά στα ονόματα των μαγαζιών και των φίλων που χορευαμε στα πανηγύρια. Ο οδοντίατρος, ο Κουρέας που έκανε διασημο ο Σημίτης, ο μπακάλης, ο μανάβης, ο αγγειοπλάστης, ο ταβερνιάρης, ο καφετζής, ο τσουκαλάς, κι αλλος τσουκαλάς, και , και, και που να σου τα απαριθμώ. Κανένας μας δεν κατοικεί τζάμπα αυτή τη χώρα. Οικογένειες και οικογένειες έχουν καταβάλει τον δικό τους φόρο και ήταν σε αίμα κορίτσι μου, σε αίμα, όχι μονάχα σε ιδρώτα.

Δεν φταις εσύ κορίτσι μου. Το Στάρ Σύστεμ φταίει. Σε κάνανε εξώφυλο, γεμισες περιοδικά με φωτογραφήσεις, το καβάλησες με την επωνυμία. Δεν το κατάλαβες; Δεν σε προτείνανε γιατί εισαι ολυμπιονίκης αλλα γιατί ήσουνα επώνυμη, γιατι ειχες κάνει εξώφυλα και φωτογραφήσεις μόδας, οχι για την προσφορά σου ή τις ικανοτητές σου στο δημόσιο βίο. Το Life Style σκοτώνει κορίτσι μου, απο μηδενικό σε κάνει νούμερο. Αλλά για σένα λειτούργησε αλλιώς απο νούμερο ένα σε έκανε μηδενικό.

Καλή σου μέρα μάτια μου, μείνε μ' αυτούς που σ' αγαπάνε, δεν την αντέχεις τη σκηνή και δεν σε αντεξε και το σκοινί...

Γιατί Ηλιοτρόπιο;

Γιατί τα ηλιοτρόπια στρέφουν όλα μαζι πρός τον ήλιο.
Σε αυτό που δίνει ζωή.
Γιατί βαρέθηκα να βλέπω να στρεφόμαστε μόνο στο σκοτάδι.
Καιρός να ηλιοτροπίσουμε να δούμε αυτά τα θαυμαστά που είναι κάτω από την μύτη μας.

Καιρός να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας, να τον ανακαλύψουμε ξανά, με οδηγό τα μάτια και την καρδιά μας, με το δικό μας μυαλό, χωρίς άχρηστες διαμεσολαβήσεις. Αναγνωστικό μικρού παιδιού είναι, και διάβασε και προσπάθησε είπε, γραμμένος μες τα σπλάχνα σου ειναι...

Ο κόσμος δεν είναι αυτός που μας λένε τα παράθυρα της TV. O κόσμος είναι αλλού.

Ο κόσμος έχει χρώματα, μυρωδιές, υφή, γευση, ήχους... και δεν χωράνε ακόμα και σε ενα multimedia blog.

Όχι δεν αεροβατώ, υπάρχει μιά άλλη πραγματικότητα μέσα στο ζόφο. (Είναι αλήθεια νεκρόσιτοι και ερεβομανείς κοπροκρατούν το μέλλον.)
Μπορούμε απλά να κοιτάξουμε ψηλά και να ονειρευτούμε. Εξ' άλλου και ο άνθρωπος εκ του άνω θρώσκω ονομάστημε στη γλώσσα μας Ανθρωπος.

Ίσως άν ονειρευτούμε αρκετά και μαζί, αν πόυμε ότι θέλουμε κάτι και το θέλουμε πολύ- μα παρα πολύ- τότε ίσως κάτι μπορεί να γίνει. Αλλά πρέπει να βρούμε και το πώς, και αυτό μαζί -σαν τα ηλιοτρόπια. Και θέλει δουλειά και θέλει και τόλμη και κέφι και όρεξη να δούμε όχι το στραβό μα το καλό αυτό που μας ζωογονεί και να το απλώσουμε πέρα πέρα στη μικρή ζωή μας.

Θέλει να βρούμε ο ένας τον άλλον, γιατί το έιπε ο ποιητής, δεν μπορεί εσύ χωρις τους άλλους και δεν μπορεί αυτοί χωρίς εσύ, γιατί απλά δεν μας περισσεύει κανένας. Θέλει τόλμη πολύ και Αρετή, Θέλει πολύ και ωραία δουλειά όσο να μπορέσουμε να ηλιοτροπίσουμε την κάθε μέρα που μας χαρίζεται να βλέπουμε τον Ήλιο.

Πρέπει, ναι πρέπει να σηκωθούμε όλοι μαζί, λίγο Ψηλότερα, λίγο Ψηλότερα.