Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

"Poema 1", Pablo Neruda - Vicente Monera

Ποίηση, Pablo Neruda




Ποίηση
Poesia
Memorial de Isla Negra (1964)
Pablo Neruda


Τότε θάταν …. Ήρθε η ποίηση

να με βρει. Δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού
ήρθε, απ’ το χειμώνα ή απ’ το ποτάμι.
Δεν ξέρω πως ή πότε
όχι, όχι δεν ήταν φωνές, δεν ήταν
λέξεις ούτε σιωπές
αλλά σ’ ένα δρομάκι μ’ αρπάξανε
τα κλαδιά της νύχτας
έξαφνα από τους άλλους
μέσα σε βίαιες φωτιές
ή όταν γυρίζοντας μονάχος
και πρόσωπο δεν είχα
νά τότε μ’ άγγιξε.

Δεν ήξερα τι να πω, το στόμα μου
άμαθο
από ονόματα
τα μάτια μου τυφλά
ώσπου κάτι αρχίνισε μέσα μου
πυρετός τάχα, ή ξεχασμένα φτερά
και πήρα το δρόμο μονάχος
αποκρυπτογραφώντας
εκείνη τη φωτιά
κι έγραψα την πρώτη μου θολή γραμμή
θολή, χωρίς νόημα, καθαρή
ανοησία
καθαρή σοφία
κάποιου που δεν ξέρει τίποτα
και ξάφνου είδα
τους ουρανούς
ξεκλείδωτους
κι ορθάνοιχτους.

Πλανήτες
φυτείες ανεμίζοντας,
διάτρητο το σκοτάδι
γεμάτο
φλόγες, φτερά, φυτά
την ανεμόεσσα νύχτα
το σύμπαν.

Κι’ εγώ ο τόσος δα
μεθυσμένος με το αχανές όλο άστρα
διάστημα
και’ εικόνα και ομοιώσιν
του μυστηρίου,
ένοιωσα νάμαι καθαρό ένα κομμάτι
της αβύσσου,
κύλησα με τα’ άστρα
η καρδιά μου αφέθηκε στον άνεμο.

Μεταγραφή: Αλ.Αλεξάνδρου

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρο
μές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν
διακινδινεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ``ι``
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειάτου,
οποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα,
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον
μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.


Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.


Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον ερωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.


Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του
πριν την αρχίσει,όποιος δεν ρωτά για πραγματά
που δεν γνωρίζει.

Αποφευγούμε το θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.


Μόνο η ενθέρμη υπομονή θα οδηγήσει
Στην επίτευξη μιας λαμπρής επιτυχίας.

Pablo Neruda

Μετάφραση του Βασίλη Χατζηγιάννη
από Ιταλική δημοσίευση αναφέρει το free περιοδικό
‘‘Κηρήθρες με αφορμή το βιβλίο’’απ’όπου το αντέγραψα !!


ΥΓ. Κι' εγώ με τη σειρά μου το αντέγραψα απο τον homonavigatus

ΥΓ2. Free λογοτεχνικό περιοδικό δεν είχα ξανακούσει. Εψαξα λίγο και βρήκα ότι το λογοτεχνικό περιοδικό "ΚΗΡΗΘΡΕΣ" εκδίδεται στα Τρίκαλα από το ομώνυμο βιβλιοπωλειο, και μπορείτε να το χαρείτε ολοκληρο. Εξαιρετική προσπάθεια και συγχαρητήρια. Είναι διαθέσιμο online σε pdf. Δέστε το link.

Ο Έλληνας Blogger

Ανδρας, ανώτερης μόρφωσης, μισθωτός ή φοιτητής, με ενδιαφέρον για την πολιτική και δυσαρεστημένος από τη λειτουργία της Δημοκρατίας, ο μέσος Ελληνας blogger.

Ανδρες (74%), ηλικίας 25-44 ετών (66%), ανώτερης μόρφωσης (68%), μάλλον εξασφαλισμένοι κοινωνικά (39%), μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα (30%) και φοιτητές (14%), με ενδιαφέρον για την πολιτική (76%), αλλά δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της δημοκρατίας (85%) και την ποιότητα της πολιτικής ενημέρωσης (91%), συνιστούν τον βασικό κορμό των «μπλόγκερ» στην Ελλάδα.

Οι διαπιστώσεις προκύπτουν από την πρώτη σχετική έρευνα που διενεργήθηκε από το περιοδικό «Μonthly Review» και τη V-PRC, με δείγμα 773 διαχειριστές μπλογκ, το 24% των οποίων βρίσκει σημείο κομματικής αναφοράς στον ΣΥΡΙΖΑ, το 9% στο ΠΑΣΟΚ, μόλις το 7% στη ΝΔ, το 6% στους Οικολόγους - Πράσινους, το 5% στο ΚΚΕ, το 2% στον ΛΑΟΣ, ενώ το 32% σε... κανένα.

To 90% δηλώνει συχνή χρήση των ΜΜΕ, ενώ το 91% σερφάρει (καθημερινά) στο Ιντερνετ, το 47% ακούει ραδιόφωνο, το 37% διαβάζει εφημερίδα, ενώ το 31% βλέπει τηλεόραση.

Οι «μπλόγκερ» προτιμούν για την ενημέρωσή τους την «Ελευθεροτυπία» (27%), την «Καθημερινή» (15%), το «Βήμα» (10%), τα «Νέα» (9%), το «Εθνος» (3%) και τον «Ελεύθερο Τύπο» (3%). Με μεγαλύτερη συχνότητα ενημερώνονται από τη ΝΕΤ (29%), το Mega (23%), τον ΣΚΑΪ (19%), τον Alpha (4%) και το Alter (4%).

Γιατί «μπλογκάρουν» όμως τόσοι Ελληνες; Το «μπλόγκινγκ» αποτελεί α) τρόπο έκφρασης, β) μορφή πολιτικής συμμετοχής και γ) χώρο δημοσιοποίησης ιδεών και «προσωπικών» απόψεων. Εμφανίζεται να υποκαθιστά την «παλαιότερη» συμμετοχική πρακτική της κομματικής (πολιτικής) στράτευσης, από μεγάλο δε μέρος του πληθυσμού (44%) εκφράζεται η άποψη ότι τα μπλογκ έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της χώρας. Πιστεύεται, επίσης, ότι στο μέλλον θα έχουν τη δύναμη να προκαλούν κοινωνικές κινητοποιήσεις (34%) και να αποτελούν το κύριο μέσο αντικειμενικής πολιτικής ενημέρωσης (21%).

Το περιεχόμενο των μπλογκ συμβαδίζει και με τα κίνητρα των «μπλόγκερ»: Το 76% υποστηρίζει ότι ο κύριος λόγος δημιουργίας τους ήταν «για να εκφράσουν τις απόψεις τους», το 45% «για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους», ενώ το 21% «για ψυχαγωγία». Αντίθετα, το 28% «για να κινητοποιήσουν τους άλλους σε κάποιες δραστηριότητες», το 25% «για να επηρεάσουν τον τρόπο σκέψης κάποιων ανθρώπων» και το 20% «για να μοιράζονται τις γνώσεις τους».

ΜΕ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ΤΟ 52%
Το 35% διαφωνεί ότι πρέπει να είναι απαραιτήτως ανώνυμα τα σχόλια στα μπλογκ, «επειδή με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η ελευθερία έκφρασης». Το 52% χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, το 32% το πραγματικό τους όνομα και το 16% και τα δύο. Το 21% θεωρεί ότι τα σχόλια... σηκώνουν μήνυση και το 53% όχι. Το 64% πιστεύουν ότι οι περισσότερες απόψεις είναι αληθινές και το 94% ότι τηρείται η δεοντολογία.


(Από το ΕΘΝΟΣ 20/11/2008, Δέστε το άρθρο εδώ.)

Δέστε πιό αναλυτικά τα αποτελέσματα της έρευνας εδώ.

Ολόκληρο το τευχος του περιοδικού Monthly Review αφιερωμένο στο Blogging και στις πολιτικές του διαστασεις. Σταχυολογώ απο τα ενδιαφέροντα περιεχόμενα του τεύχους Νοε 2008:

Η πολιτική κουλτούρα των μπλογκ έρευνα του Monthly Review
επεξεργασία στοιχείων από τη VPRC

Περίφρακτος χώρος πληροφορίας 2.0 των ΝΤΜΥΤΡΙ ΚΛΑΪΝΕΡ & ΜΠΡΑΪΑΝ ΟΥΑΫΡΙΚ

Τα μπλογκ στην Ελλάδα του 2008
Πολιτική κουλτούρα και νέος δημόσιος χώρος του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ

Η πολιτική κουλτούρα των μπλογκ του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΩΡΑΦΑ

Δημόσιοι Διανοούμενοι 2.0 του ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΡΕΖΝΕΡ

Η διαδικτυακή κοινωνική δικτύωση ως συμμετοχική επιτήρηση του ΑΝΤΕΡΣ ΑΛΜΠΡΕΧΤΣΛΟΥΝΤ

Πρακτικές προσλήψεων στην ψηφιακή εποχή των ΝΤΑΪΑΝ ΚΟΥΤΥ & ΝΤΕΗΝΑ ΜΠΟΫΝΤ

Copyfarleft και Copyjustright των ΝΤΜΥΤΡΙ ΚΛΑΪΝΕΡ, StefanMz, nonrival

Λεπτομέρειες στο MonthlyReview.gr


Megaron.gr, όπως Microsoft!!!

Επισκέφθηκα πρόσφατα το site του Μεγάρου Μουσικής.
Φυσικά χρησιμοποίησα τον firefox. Αλλά το site του Μεγάρου είναι σχεδιασμένο μόνο για Ιnternet Explorer της Microsoft. Πέρα από τις ιστορίες περί μονοπωλίου της Microsoft το γεγονός είναι ότι οι υπευθυνοι του Μεγάρου κλεινουν την πόρτα στο 20% των επισκεπτών τους. (περίπου τόσο είναι το μερίδιο του firefox στην Ελλάδα.) Χώρια βέβαια την ελλειπή, τσιγγούνικη πληροφόρηση. Μήτε ολόκληρο το πρόγραμμα σε pdf δεν καταδέχτηκαν να βάλλουν. (Έχουν μία σύντομη ελλειπή έκδοση μόνο.)

Η αξίωση του Μεγάρου να κατέχει μία τόσο σημαντική θέση στα πολιτιστικά δρώμενα, πρέπει να συνοδεύεται και από την αντίστοιχη ανοιχτή επικοινωνία, και όχι από μία λογική κλειστής δημόσιας υπηρεσίας. Οι καλλιτεχνικές διαθέσεις των κατασκευαστών του, έφαγαν δυστυχώς την ουσία.

Ξεκινά τη λειτουργία της η Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Βιβλιοθήκη

Εμπνευσμένη από την προσπάθεια της αρχαίας Αλεξάνδρειας να συγκεντρώσει τη γνώση όλου του κόσμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκινά τη λειτουργία της ψηφιακής βιβλιοθήκης Europeana, τη δικτυακή επιτομή της ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Με τη χρήση της υψηλής τεχνολογίας, η Ε.Ε. επιδιώκει να συγκεντρώσει εκατομμύρια ψηφιακά αντικείμενα, από φιλμ και φωτογραφίες μέχρι χάρτες, εφημερίδες και φυσικά, βιβλία. Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας της, οι χρήστες θα μπορούν να βρουν μεγάλα λογοτεχνικά έργα, όπως η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, ή τα χειρόγραφα διάσημων συνθετών, μεταξύ των οποίων και ο Μπετόβεν.

To Ίντερνετ και οι τεχνικές ψηφιοποίησης «θα δώσουν τη δυνατότητα σε ένα Τσέχο φοιτητή να κάνει έρευνα στη Βρετανική βιβλιοθήκη χωρίς να χρειάζεται να μεταβεί στο Λονδίνο, ή σε ένα Ιρλανδό λάτρη της τέχνης να δει από κοντά τη Μόνα Λίζα χωρίς να περιμένει στην ουρά στον Λούβρο», δήλωσε η Βίβιαν Ρέντιγκ, Ευρωπαία Επίτροπος για την Κοινωνία της Πληροφορίας.

Η Europeana είναι μια ευκαιρία για μεγαλύτερη προβολή «όλων των θησαυρών που βρίσκονται κρυμμένοι στις βιβλιοθήκες μας, τα μουσεία και τα εθνικά αρχεία» εξήγησε η Ρέντιγκ, και «να συγκρίνει αριστουργήματα που μέχρι σήμερα βρισκόταν σκορπισμένα στις τέσσερις γωνιές της υφηλίου».

(Από την Καθημερινή 20/11/2008, Διαβάστε περισσότερα εδώ.)

Επισκεφθείτε την europeana sto link.

Μήπως ήρθε ο καιρός να δείξει και η Ευρώπη την πλουσιότατη πολιτιστική της κληρονομιά, που αποτελεί και την δυναμή της;

Για να δούμε πώς θα συμβάλλει και η Ελλάδα σε αυτό το εγχείρημα. Και όταν λέμε Ελλάδα δεν εννοούμε βέβαια το κράτος, αλλά κάθε φορέα η πρόσωπο που εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα με τον πολιτισμό. (πχ. Μουσείο Μπενάκη, Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικο Αρχείο, Μεγαρο Μουσικής, Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, τα Μουσεία μας, Εθνική Πινακοθήκη, Ακαδημία, Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικης Τραπέζης, και, και και...)

Για να πούμε την αλήθεια δεν ελπίζω και πολλά. Εμείς ασχολούμαστε με το Βατοπέδιο!

A! και μία λεπτομέρεια: Ολόκληρη η europeana ξεκίνησε με προσωπικό 14 άτομα!!! Ναι, δεν διαβάσατε λάθος δεκατέσσερα άτομα, όταν το in.gr του ΔΟΛ ξεκίνησε με 200!!! Δεν χρειάζονται ούτε πολλοί πόροι, ούτε πολύπλοκη οργάνωση. Ιδέες, απόφαση, σχέδιο και μερικοί τρελλοί για να το βάλλουν μπροστά.


Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Για την ποίηση

Στις προηγούμενες δημοσιεύσεις σταχυολόγησα κάποιες απόψεις για την ποίηση απο δημοσιεύματα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Το έκανα κυρίως γιατί οι απόψεις προέρχονται από ποιητές αλλά και από τον βαθύ μελετητή και δάσκαλο Δ.Ν.Μαρωνίτη.

Προτιμώ ωστόσο να μένω σε αυτό που περιέγραψε ο Ελύτης:

"Με σοφία και θάρρος. Picasso και Laurens. Να πατήσουμε πάνω στην Ψυχολογία, στην Πολιτική, στην Κοινωνιολογία, ηλιοκαμένοι, μ' ένα σκέτο άσπρο πουκάμισο."

ή πάλι:

"Ονειρεύομαι μιάν επανάσταση απο το μέρος του κακού και των πολέμων σαν αυτή που έκανε, από το μέρος του σκιόφωτος και των αποχρώσεων, ο Matisse."

(Τα Ετεροθαλή, Ικαρος 1974)

Πιό γήινα θα συμφωνούσα με τον Ντίνο Σιώτη:

"Σε μια εποχή που «τα πιο πολλά ποιητικά βιβλία δεν μπορείς ούτε καν να τα χαρίσεις» και που οι ποιητές είναι πιο πολλοί απ' τους αναγνώστες, γιατί ν' ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ποίηση; Μα γιατί η ποίηση, όταν δεν είναι εγκεφαλική και δύσκολη, μας οδηγεί στον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων, μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας και μας δείχνει τον ανθρώπινο πόνο απ' τον οποίο υπάρχει περίσσευμα στον πλανήτη μας. Ακόμη, η ποίηση έχει τη δύναμη να μας δείξει το μέλλον, τα μονοπάτια του οποίου σε όλον τον κόσμο ανακαλύπτονται και εφευρίσκονται εκ νέου. "

Εξ' άλλου όπως μας είπε ο Αριστοτέλης στην ΠΟΙΗΤΙΚΗ ο ποιητής είναι ποιητής των μύθων, όχι των λόγων.

Αυτά προσώρας. Θα επανέλθουμε.

Τρία ενδιαφέροντα άρθρα του Δ.Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗ για την Ποίηση και την ποιητική


Με αφορμή την έκδοση του εξαμηνιαίου περιοδικού "ΠΟΙΗΤΙΚΗ" που διευθύνει ο Χάρης Βλαβιανός (Εκδόσεις Πατάκη) Ο Δ.Ν.Μαρωνίτης γράφει στο Βήμα της Κυριακής τρία ενδιαφέροντα σημειώματα για την ποιητική και την ποίηση.

Διαβάστε τα στα παρακάτω links.


Ποίηση και ποιητική

Ποίηση και ποιητική(2)

Περί ποιήσεως (3)


Εικονογραφείται το Ποιήμα; Η εικόνα και ο λόγος, ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ


Η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δύο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα, το κάθε ένα με τα δικά του νερά, τις δικές του πηγές, που όμως συνδέονται στο βάθος της γης και βγαίνουν από ένα κοινό έγκατο.

Οταν η ζωγραφική συνομιλεί με την ποίηση δεν υποτάσσεται σ' αυτήν. Διατρέχει μαζί μ' αυτήν και παράλληλα μ' αυτήν σε διαφορετικές διαδρομές έναν κοινό εκφραστικό τόπο με κοινούς στόχους και με το βλέμμα στραμμένο η μια στην άλλη.

Στην ώσμωση των τεχνών η ζωγραφική και η ποίηση διαφυλάσσουν τον ιδιαίτερο λόγο τους, τη γραμματική και το συντακτικό τους, τη δική τους γλώσσα. Δεν εικονογραφούν ούτε μεταφράζουν η μια την άλλη σε προφανείς εικόνες συμβατικής πίστης.

Συναντώνται αντίθετα σε μια αυθόρμητη, σχεδόν λαθραία συνάντηση όπου ονομάζουν και επικυρώνουν τις διαφορές τους, μήπως και μπορέσουν να γνωριστούν καλύτερα, ίσως και ο μόνος τρόπος να γνωριστούνε πραγματικά. Και όσο περισσότερο ζωγραφική και ποίηση είναι ο αυθεντικός εαυτός τους τόσο περισσότερο μπορούν να κατανοήσουν η μια την άλλη και και να καταγράψουν το βαθύτερο ψυχικό τοπίο, τον κοινό τόπο που τους συνδέει και που μέσα του άνθησαν.

Κάθε τέχνη είναι ταυτόσημη με τα δικά της μέσα και είναι ενδεικτική των μέσων της, και μόνο μέσω αυτών αναδεικνύει και τις επιρροές της, τις συμπάθειές της, τις εκλεκτικές της συγγένειες, το γενεαλογικό της δάσος, την ιδιαίτερη, βαθύτερη αλήθεια της.

Συνοδοιπόροι σε δύσβατους, παράλληλους δρόμους η εικόνα και ο λόγος παλεύουν να λησμονήσουν ο ένας τον άλλον, για να μπορέσουν να ξαναβρεθούν και να γνωρίσουν τα πράγματα, τον κόσμο και τον εαυτό τους από την αρχή. Απαλλαγμένοι από τον καταναγκασμό της εικονογράφησης και της περιγραφής, ανιχνεύουν και αποκαλύπτουν ποιητική και εικαστική αδεία διαρκώς νέες γόνιμες προσμείξεις.

Ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης «απέδωσε» ζωγραφικά ποιήματα της Κικής Δημουλά που διάλεξε ο ίδιος, στην έκδοση «Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κική Δημουλά, Συνάντηση» (Ικαρος, 2007).


Από Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα; Ποίηση και πολιτική, ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ


Γνωρίζω από χέρι (από το χέρι που γράφει ποίηση) τι είναι η πραγματικότητα χωρίς την εξαρθρωτική ενέργεια της ποίησης. Προτιμώ όμως να απαντήσω όχι με τα λόγια του Ρενέ Σαρ: «ο ποιητής είναι το μέρος του ανθρώπου που απειθεί στα υπολογισμένα σχέδια», αλλά με τον πολιτικό του συλλογισμό που «έβγαλε» τον Αλέξανδρο (ψευδώνυμο του Σαρ) στη Γαλλική Αντίσταση. Λέω λοιπόν πως η ποίηση χρησιμεύει στον αποπροσανατολισμό. Ο γάλλος φιλόσοφος Α. Μπαντιού το διατυπώνει ως εξής: «Η ποίηση χαράζει στις προσανατολισμένες αναπαραστάσεις της Ιστορίας μιαν αποπροσανατολίζουσα διαγώνιο». Ο Τσέλαν μιλάει για έναν «δρόμο του αδύνατου» που αποκαλεί Μεσημβρινό.

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν ο αποπροσανατολισμός αυτός είναι κοινωνικά χρήσιμος (έχω πάντα κατά νου τη συγκυρία: την εξέγερση των φοιτητών). Η απάντησή μου είναι, ναι. Η ποίηση είναι χρήσιμη (ο όρος, υπενθυμίζω, μου φαίνεται καταχρηστικός παρότι παραπέμπει στον εμβληματικό στίχο του Χέλντερλιν). Και τούτο διότι η ποίηση νομιμοποιεί το ζητούμενο μιας «καλύτερης πολιτικής»: τη δικαιοσύνη και όχι αναγκαστικά την πολιτική ορθότητα. Εισάγει δηλαδή ό,τι η μεταπολιτική θα μπορούσε να αποκαλέσει «νομιμοποίηση διά της παραλογίας», ήτοι παραδοχή τού ότι στις κοινωνίες μας η πλειοψηφία και η συναίνεση ως κριτήρια επικύρωσης της νομιμότητας εμφανίζονται ως ανεπαρκή. Η ποίηση διαγωνίως διεμβολίζει τα αληθόσημα, προσθέτοντας ένα επιπλέον κύριο όνομα στην καθιερωμένη ονοματοθεσία: έστω, Σαίξπηρ. Υπ' αυτήν την έννοια βρίσκεται εγγύτερα στην αρχική κατάσταση των πραγμάτων. Αφήνει το πράγμα έκθετο, γυμνό. Μας τοποθετεί διαγωνίως ως προς την αντίθεση υποκειμένου - αντικειμένου καθαιρώντας συγχρόνως τον εαυτό της ως «υποκειμενική ποίηση» (Ρεμπώ) αλλά και ανάγοντας τον εαυτό της στο «ασύστατο» του πράγματος («πάνω στα ασύστατα να ακουμπήσουμε» όπως γράφει ο Τσέλαν).

Εάν η ποίηση μας δείχνει τι σημαίνει για την ποίηση «το ποίημα να απαλλαγεί από το ποίημα», εμείς κατ' αναλογίαν πρέπει να δείξουμε τι σημαίνει για την πολιτική η απαλλαγή της από την πολιτική.

Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα; Χαράζεται βαθύτερα, ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ


Η ποίηση πάντα είχε, τουλάχιστον στις χώρες όπου απλώνεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ένα πολύ μικρότερο κοινό απ' ό,τι η μυθοπλαστική αφήγηση, κυρίως η μυθιστορηματική. Ισως όμως ο ποιητικός λόγος, χάρη στη συμπύκνωσή του, να χαράζεται βαθύτερα στη μνήμη του ακροατή ή του αναγνώστη, κι ακόμα ν' αντέχει περισσότερο στον χρόνο. Αλλά κι αν δεχτούμε πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, οι συνέπειες δεν θα ήσαν τρομερές. Γιατί οι διάφορες μορφές λόγου, παρά τις ιδιαιτερότητες ή και τους ανταγωνισμούς τους, δεν είναι χωρισμένες με σινικά τείχη. Βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία και ανταλλαγή ανάμεσά τους και όλες μαζί δημιουργούν την πολύτροπη εποποιία κάθε εποχής. Θα έλεγα ότι όπως το κόκκινο κρασί, το λευκό, το γλυκό, το αφρώδες ικανοποιούν διαφορετικές γευστικές ανάγκες αλλά όλα μαζί έχουν έναν κοινό γεννήτορα, το σταφύλι, έτσι και η ποίηση, η πρόζα, το θέατρο, το δοκίμιο ικανοποιούν διαφορετικές ανάγκες ακρόασης, ανάγνωσης ή θέασης, αλλά έχουν τον ίδιο κοινό γεννήτορα, τον λόγο.

Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα; Φυσικότητα, όχι χρησιμότητα, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ

Οταν ρώτησαν τον άγγλο ποιητή Samuel Johnson (1709-1784) τι είναι ποίηση απάντησε: «Είναι πιο εύκολο να πει κανείς τι δεν είναι. Ολοι ξέρουμε το φως αλλά είναι δύσκολο να πεις τι είναι». Οταν λέμε φως δεν εννοούμε ότι η ποίηση είναι κάτι το θεϊκό, αλλά ότι είναι ζωή. Αν είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να δώσεις τον ορισμό της ποίησης, πώς μπορείς να πεις αν είναι χρήσιμο το ον που την εξασκεί; Εξαρτάται βέβαια από την ιστορική περίοδο που συμπίπτει με τη δημιουργία. Αλλά τότε πώς υπάρχουν αιώνια ποιήματα; Εγώ, προσωπικά, έχω μια σχέση φυσικότητας με την ποίηση και όχι χρησιμότητας. Αναπνέω, ζω, γράφω. Από τις μεγαλύτερες χαρές είναι η στιγμή της δημιουργίας, άσχετα αν την επόμενη μέρα το δημιούργημα μπορεί να το πετάξω στα σκουπίδια.

Το κοινωνικό νόημα ή τι αντίκτυπο μπορεί να 'χει αυτό που γράφω, βέβαια μ' ενδιαφέρει, αλλά σ' ένα άλλο συνειδησιακό επίπεδο. Αισθάνομαι όμως, συγχρόνως, ότι αυτό δεν είναι της δικής μου δικαιοδοσίας.

Εγώ, όσο είμ' εδώ και μπορώ, δουλειά μου είναι να γράφω ποιήματα.

Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Είναι χρήσιμη η ποιήση σήμερα; Το ποίημα ως είδηση, ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ


Απαξιωμένη για πολλές δεκαετίες ως το αγαπημένο χόμπι βιβλιοφάγων και ερευνητών, η ποίηση, με λίγα καλά μέτρα από την πολιτεία (να θεσπιστεί Η Εβδομάδα Ποίησης, η οποία θα ξεκινά στις 21 Μαρτίου κάθε έτους) και με λίγη καλή θέληση από κάποιους ειδήμονες, μπορεί να επανέλθει στη δημόσια συζήτηση και να κερδίσει την αγάπη του κοινού. Το είδαμε να συμβαίνει στην Αμερική τα τελευταία δέκα χρόνια, όπου τρεις δημόσιες εκδηλώσεις άλλαξαν άρδην την εικόνα της ποίησης και την έφεραν πιο κοντά στις μάζες: στην κηδεία της Τζάκι Κένεντι ακούστηκε η «Ιθάκη» του Καβάφη, στην ορκωμοσία του προέδρου Κλίντον τον Ιανουάριο του 1993 διάβασε ένα ποίημά της η Μάγια Αντζελο και στο καλωσόρισμα της τρίτης χιλιετίας στον Λευκό Οίκο τον Δεκέμβριο του 1999 τρεις δαφνοστεφείς ποιητές, οι Ρόμπερτ Πίνσκι, Ρόμπερτ Χάας και Ρίτα Ντόουβ, διάβασαν από ένα ποίημά τους. Αυτές οι τρεις εκδηλώσεις έλαβαν τεράστια δημοσιότητα επειδή μεταδόθηκαν ζωντανά από την τηλεόραση σε εθνικό δίκτυο, και εκατομμύρια Αμερικανοί είχαν την ευκαιρία να ακούσουν ποίηση.

Ο Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς έγραψε ότι «είναι δύσκολο / να βγάλεις ειδήσεις απ' τα ποιήματα / ωστόσο οι άνθρωποι πεθαίνουν άθλια κάθε μέρα / εξαιτίας του τι δεν βρίσκουν εκεί». Την είδηση όμως μας τη δίνει ο Τσέσλαφ Μίλος, ο οποίος έγραψε ότι «ο σκοπός της ποίησης είναι να μας θυμίζει πόσο δύσκολο είναι να παραμείνει κανείς ο εαυτός του», ενώ η Εϊντριαν Ριτς, συνεχίζοντας την άποψη του Σίλεϊ στο δοκίμιό του Υπεράσπιση της ποίησης ότι οι ποιητές είναι «οι παραγνωρισμένοι νομοθέτες του κόσμου», υποστηρίζει ότι «στους σκοτεινούς καιρούς μας χρειαζόμαστε την ποίηση περισσότερο από ποτέ».

Σε μια εποχή που «τα πιο πολλά ποιητικά βιβλία δεν μπορείς ούτε καν να τα χαρίσεις» και που οι ποιητές είναι πιο πολλοί απ' τους αναγνώστες, γιατί ν' ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ποίηση; Μα γιατί η ποίηση, όταν δεν είναι εγκεφαλική και δύσκολη, μας οδηγεί στον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων, μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας και μας δείχνει τον ανθρώπινο πόνο απ' τον οποίο υπάρχει περίσσευμα στον πλανήτη μας. Ακόμη, η ποίηση έχει τη δύναμη να μας δείξει το μέλλον, τα μονοπάτια του οποίου σε όλον τον κόσμο ανακαλύπτονται και εφευρίσκονται εκ νέου.

Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα; Ο ρόλος δεν έχει αλλάξει, ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ


Το γεγονός ότι ο ποιητής σήμερα διαβάζεται και, απ' ό,τι φαίνεται, εκτιμάται λιγότερο απ' ό,τι σε παλαιότερες εποχές δεν σημαίνει ότι ο ρόλος του έχει αλλάξει, ότι η χρησιμότητά του είναι σήμερα μικρότερη. Διότι ο ρόλος του ποιητή, ο βασικός του ρόλος, είναι ο ίδιος σε κάθε εποχή: με το αίσθημα της πλήρωσης που προσφέρει ο αρμονικός κόσμος των ποιημάτων του τον οποίο δημιουργεί, ο ποιητής συνεισφέρει στην (έστω στιγμιαία, βαθιά όμως και δραστική) υπέρβαση ενός αισθήματος έλλειψης (ή απώλειας) μιας ιδανικής ψυχικής αρμονίας, στην απάλυνση ενός οντολογικού, θα έλεγα, αισθήματος πτώσης το οποίο προκαλεί στον άνθρωπο η αίσθηση της φθαρτότητάς του. Είναι η αναζήτηση αυτής της αρμονίας εκείνο το οποίο οδήγησε στη δημιουργία της τέχνης [που τα «φάρμακά» της, όπως γράφει ο Καβάφης, «κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή»].

Σε αυτόν τον κύριο, και αδιάλειπτο, ρόλο του ποιητή προστίθενται ανάλογα με τα εκάστοτε κοινωνικά συμφραζόμενα, δηλαδή με τις ανάγκες και τις κατευθύνσεις της κάθε εποχής, δευτερεύοντες ρόλοι, που συχνά εμφανίζονται ως πρωτεύοντες επειδή - εσφαλμένα - κρίνονται περισσότερο χρήσιμοι, έτσι ώστε ο ποιητής να θεωρείται κατά καιρούς και προφήτης, ιεροφάντης, εθνικός βάρδος, η συνείδηση της κοινωνίας του κτλ. Είναι φανερό ότι οι συνθήκες της δικής μας εποχής δεν ευνοούν την ανάπτυξη κάποιου από αυτούς τους υποτιθεμένως πρωτεύοντες ρόλους, με αποτέλεσμα η χρησιμότητα του ποιητή να θεωρείται σήμερα μειωμένη.


Από Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Eίναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα; Η παυσίπονη σταγόνα, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ


Εύλογα επανέρχεται το ερώτημα αν και πόσο ωφελεί η ποίηση, και σχεδόν αναγκαία είναι μια απάντηση, έστω και αν είναι η ίδια με αυτήν που και άλλες φορές εξετέθη. Θα ήταν διαφορετική μόνον αν ο απαντών είχε εν τω μεταξύ ανακαλύψει νέες ωφέλειες και νέες βλαβερότητες, γιατί νομίζω ότι και για την ποίηση ισχύει ό,τι και για τα φάρμακα: θεραπεύουν τη νόσο αλλά διαταράσσουν τον ανυποψίαστο περίγυρο.

Στην παλιά απάντησή μου προσθέτω μόνο ένα νέο στοιχείο που σκιαγραφεί αυτήν τη σύνθετη διφορούμενη επίδραση της ποίησης επάνω μας: Γυναίκες κυρίως αναγνώστριες δηλώνουν συγκινητικά, τιμητικά: οι στίχοι σας μάς άλλαξαν τη ζωή. Μακάρι, απαντώ, να είχαν αλλάξει και τη δική μου. Ωστόσο πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους. Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της. Ωφελεί, υπερκόσμια, εκείνον που την ασκεί και μόνον κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μόνον τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μιαν αιώρηση απ' όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του. Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία. Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.


Από Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04

Σε τι χρησιμεύει η ποίηση;

Ορμονική αναστάτωση, εθισμός, το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο. Ο μεγάλος ιρλανδός ποιητής Μάικλ Λόνγκλεϊ περιγράφει την τέχνη του

Συνέντευξη του Μάικλ Λόνγκλεϊ στην ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ

Ο Μάικλ Λόνγκλεϊ μαζί με τον νομπελίστα Σέιμους Χίνι και τον «αιρετικό» Ντέρεκ Μάχον απετέλεσαν τη «βόρεια σχολή» της σύγχρονης ιρλανδικής ποίησης. Οι Ελληνες που έχουν μια τάση να γνωρίζουν περισσότερους νομπελίστες απ' ό,τι περίφημους ποιητές, αγνοούν τον Λόνγκλεϊ, που από βραβεία κύρους ίσως μόνο ένα Νομπέλ να του λείπει. Οπως και ο Χίνι, γεννήθηκε το 1939 στη Βόρεια Ιρλανδία. Ο Λόνγκλεϊ βυθίζεται στον Ομηρο, του οποίου τους μύθους μεταμορφώνει για να εκφράσει τον δικό του κόσμο . «Ο Ομηρος θα καταλάβαινε» τονίζει. Αυτός τού έδωσε ποιητική άδεια.

Την περασμένη Κυριακή είχε μόλις επιστρέψει από τις Λεύκες της Πάρου, όπου φιλοξενήθηκε από το Κέντρο Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ) και εξυμνούσε τις ομορφιές της. Οι εντυπώσεις του μετουσιώθηκαν σε ποίηση; «Σπανίως γράφω αντιδρώντας άμεσα σε ό,τι έχω βιώσει. Τα πράγματα πρέπει πρώτα να αφομοιωθούν, να φθάσουν σε ένα είδος φανταστικού βάθους. Αλλά ομολογώ ότι αν μέσα σε δύο χρόνια δεν έχω γράψει τίποτε για τις Λεύκες, θα απογοητευθώ. Εχω ήδη βρει το επίθετο που τις χαρακτηρίζει: Κυβισμός».

- Ποια παρόρμηση σας οδήγησε στην ποίηση;

«Νομίζω ότι ήταν ένα μείγμα αισθητικής αφύπνισης και ορμονικής αναστάτωσης κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, ανακάλυπτα τον έρωτα και επιθυμούσα να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου. Και ύστερα ο μεγάλος Γέιτς έχει αυτή τη φράση, "η σαγήνη των πραγμάτων που είναι δύσκολα". Ενα ποίημα θέτει προβλήματα που καλείσαι να λύσεις. Στα 16 ή στα 17 μου έκανα πολλές απόπειρες για να βρω τον σωστό ρυθμό προσπαθώντας να φθάσω κάπου χωρίς να ξέρω εκ των προτέρων πού θα είναι αυτό. Δεν γνωρίζεις τι θέλεις να πεις και τότε υπεισέρχεσαι στη μεγάλη ενόραση. Εκμεταλλεύεσαι τη μορφή του ποιήματος καθώς αναπτύσσεται. Είναι μια άγνωστη χώρα που πρέπει να ανακαλύψεις και αυτό είναι που προκαλεί τον εθισμό. Η έκπληξη είναι ακόμη πιο εθιστική όταν έχεις γράψει κάτι το οποίο δεν ήξερες ότι βρισκόταν μέσα σου. Είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο, καλύτερο από το ποτό, καλύτερο από το σεξ. Αρχίζεις στις 6 το απόγευμα και τελειώνεις στις 6 το πρωί, όταν βλέπεις τις λέξεις να κάνουν μαγικά πράγματα. Αλλά δεν συμβαίνει συχνά, πρέπει να περιμένεις, δεν μπορείς να το εκβιάσεις. Πρόκειται για ενισχυμένη μορφή συγκέντρωσης».

- Χρησιμοποιείτε την «Οδύσσεια» ως συναισθηματική δίοδο;

«Οταν πλησίαζα τα πενήντα, ανακάλυψα ξανά τον Ομηρο. Μου επέτρεψε να θρηνήσω τη μητέρα και τον πατέρα μου. Το εδάφιο όπου ο Οδυσσέας ξαναβρίσκει τον Λαέρτη είναι σπαραχτικό. Αχ! Ημουν τότε στην Ιταλία και κοιτούσα από το παράθυρο έξω και είδα έναν γέρο στα αμπέλια και είπα: Να ο Λαέρτης. Να ο πατέρας μου. Διάβασα τη σφαγή των μνηστήρων. Και σκέφτηκα ότι μπορώ να συμπτύξω το νόημα του αποσπάσματος αν συγκεντρωθώ στις παρομοιώσεις. Ενιωσα ότι ο Ομηρος μου έδωσε το δικαίωμα να γράψω για τον φυλετικό, αδελφοκτόνο πόλεμο στην Ιρλανδία. Σε ευχαριστώ, Ομηρε».

- Και η «Ιλιάδα»;




Ο Μάικλ Λόνγκλεϊ


«Είναι όπως με τη μουσική. Ερχεται ο Μπαχ και η μουσική αλλάζει ύστερα από αυτόν αλλά δεν βελτιώνεται. Η ποίηση άλλαξε μετά την "Ιλιάδα" αλλά δεν έγινε καλύτερη. Θα ξαναδιαβάσω τα ομηρικά έπη το καλοκαίρι. Βλέπετε, τα μεγάλα έργα τέχνης κρύβουν μέσα τους πολλά μικρότερα έργα τέχνης. Ετσι μπορείς να ανακαλύπτεις νέους θησαυρούς ξανά και ξανά και ξανά. Τα μεγάλα έργα τέχνης είναι αβαθή».

- Ως ποιητή από τη Βόρεια Ιρλανδία, ποια είναι η θέση σας απέναντι στην Ιρλανδία και στην Αγγλία;

«Δεν είμαι ενθουσιώδης εθνικιστής. Πιστεύω σε μια ενωμένη Ιρλανδία, αλλά δεν είμαι αγγλοφοβικός. Αγαπώ το αρχιπέλαγος και πιστεύω ότι πνευματικά είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά μέρη όπου μπορεί κανείς να ζήσει. Στη Βόρεια Ιρλανδία έχει επικρατήσει η σύνθετη συνύπαρξη της κελτικής, της αγγλικής και της σκωτσέζικης κουλτούρας. Ολες αυτές οι παραδόσεις συστρέφονται στην ίδια δίνη και συγκρούονται. Συγχρόνως όμως η μία εμπλουτίζει την άλλη. Στον βυθό του ποταμού κατοικούν ζοφερά πράγματα, βία και προκατάληψη και άγνοια και μίσος. Αλλά στην επιφάνεια χορεύει η φαντασία, η λογοτεχνία και ένας αριθμός ποιητών που είναι δυσανάλογα μεγάλος εν συγκρίσει προς το μέγεθος της χώρας».

- Ο Τζόις και ο Μπέκετ, ο Γουάιλντ και ο Σο έφυγαν από την Ιρλανδία θεωρώντας ότι είναι επαρχιώτικο μέρος. Εσείς πώς νιώθετε;

«Ο Κάβανα είχε πει ότι "η καλύτερη τέχνη είναι τοπική", όχι επαρχιώτικη. Επαρχιώτης είναι ο άνθρωπος στην Πάρο που κοιτάζει πίσω από τον ώμο του για να δει τι γίνεται στην Αθήνα. Τοπικιστής είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι όλες οι βασικές απαντήσεις βρίσκονται στην Πάρο. Ο Περικλής ήταν έτσι. Οταν έχεις καλλιεργήσει γερές ρίζες, μπορείς να κατακτήσεις τους ορίζοντες».

- Και όταν μπορείς να συλλάβεις τις λεπτές αποχρώσεις, την αλήθεια της λεπτομέρειας, την ουσία τους, τότε παράγεις κάτι οικουμενικό και πανανθρώπινο;

«Ακριβώς, οικουμενικό. Ενας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους είναι ο Βερμέερ. Ενα κορίτσι ρίχνει γάλα σε μια κούπα και δίπλα της φαίνεται ένα καρβέλι ψωμί. Εκεί βρίσκονται τα πάντα. Ολες οι απαντήσεις βρίσκονται κατά έναν μυστήριο τρόπο σε αυτή την εικόνα».

- Ποια είναι η θέση των ποιητών στον σημερινό κόσμο;

«Στην εποχή των σελέμπριτι είναι υπέροχο να υπάρχει μια όαση ησυχίας και ενδοσκόπησης. Πότε βρέθηκε η ποίηση στο κέντρο της ζωής; Ωστόσο είναι διαχρονική. Αυτό είναι το θέμα. Ποιος ήταν πρωθυπουργός την εποχή του Κιτς; Ποιος ήταν υπουργός Οικονομικών την εποχή του Μπλέικ; Και όμως τότε κανείς δεν γνώριζε τον Κιτς και τον Μπλέικ. Η ποίηση χρειάζεται τον χρόνο, αυτό είναι όλο. Πάντα αισθανόμουν ότι μου χρειαζόταν η βασική αναγνώριση ώστε να πάψω να ανησυχώ για την απουσία της. Είμαστε βιολογικές οντότητες και αντιδρούμε σε ερεθίσματα: μια ποσότητα αναγνώρισης μας κάνει καλό, μια ποσότητα επαίνου μάς κάνει καλό, μια ποσότητα κριτικής μάς κάνει καλό. Αλλά τα μεγαλύτερο δώρο είναι να καταφέρεις να γράψεις ένα ποίημα. Υστερα υπάρχουν μικρότερα δώρα: να βρεις εκδότη, να σε διαβάσει ο κόσμος. Οταν γράφω κάτι καινούργιο και το δείχνω στη γυναίκα μου και το εγκρίνει: αυτό είναι που μετράει (σ.σ.: Η γυναίκα του είναι γνωστή λογοτεχνική κριτικός στην Ιρλανδία)».

- Η ποίηση προσπαθεί να εκφράσει το άρρητο;

«Ως έναν βαθμό. Το προσπαθεί μέσω αναφορών σε καθημερινά, συνηθισμένα πράγματα. Γνωρίζετε τον πίνακα του Βαν Γκογκ με τις παλιές μπότες; Αυτό είναι ποίηση: η μυστηριακή αύρα που περιβάλλει κάτι κοινό».


Από το Το ΒΗΜΑ, 11/05/2008 , Σελ.: S02

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Yes we can


Ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στον νικητήριο λόγο του, υπόδειγμα πολιτικού λόγου, κατάφερε να σταλάξει την ελπίδα σε ενα ταλαιπωρημένο πλανήτη.

Χρησιμοποίησε παρα πολύ το εμείς και ελάχιστα το εγώ. Είμαστε εις το ΕΜΕΙΣ και οχι εις το ΕΓΩ που θα έλεγε και ο Μακρυγιάννης.

Πόσο μακρυά θα πάει το όραμα Ομπάμα;

Αυτό εξαρτάται απο την δομή της δύναμης που θα τον στηρίξει και που θα θελήσει να στηριχτεί σε αυτήν. Αυτή την στιγμή υπάρχουν όλες οι προυποθέσεις για ενα βαθύ λαικό "κίνημα" στις Ηνωνένες Πολιτείες, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Το μέλλον θα κριθεί από το πόσο θα αφήσουμε την βολή του καναπέ μας και θα ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι με τις τύχες μας. Ο καθένας στον χώρο του στο άμεσο περιβάλον του. Όταν ιδιωτεύουμε, και idiot στα αγγλικά δημαίνει ηλίθιος- από το ελληνικό ιδιώτης, εχουν χώρο να κινηθουν οι μηχανισμοί για δικο τους και μόνο όφελος.

Μεταξύ άλλων ο νέος Πρόεδρος είπε:

"And to all those watching tonight from beyond our shores, from parliaments and palaces to those who are huddled around radios in the forgotten corners of our world – our stories are singular, but our destiny is shared, and a new dawn of American leadership is at hand. To those who would tear this world down – we will defeat you. To those who seek peace and security – we support you. And to all those who have wondered if America's beacon still burns as bright – tonight we proved once more that the true strength of our nation comes not from our the might of our arms or the scale of our wealth, but from the enduring power of our ideals: democracy, liberty, opportunity, and unyielding hope."

Διαβάστε εάν θέλετε και δείτε όλο τον λόγο του εδώ.

Όταν ο κόσμος σηκώνεται απο τον καναπέ του- αυτές ήταν οι εκλογές με την μεγαλύτερη συμμετοχή απο τη εποχή του Κέννεντυ- τότε υπάρχει ελπίδα. Όταν πιστέψουμε ότι μπορούμε όλα είναι εφικτά. Όταν η πίστη αγγίζει την καρδιά και γίνεται τραγούδι όλα ειναι πιθανά Μπορούμε, ναί μπορούμε. Yes we can.






About