Εξηγώντας Μερικά Πράγματα- Pablo Neruda

Εξηγώ μερικά πράγματα

Θα ρωτήσετε: κι' οι πασχαλιές που είναι
και πού η μεταφυσική σκεσπασμένη παπαρούνες
κι' η βροχή συχνά χτυπώντας
τις λέξεις σου ξεχειλίζοντάς τις
πουλιά και παραθύρια;

Θα σας τα πώ όλα, όσα μου συμβήκαν.

Ζούσα σε μιά γειτονιά,
εξοχική της Μαδρίτης, με καμπάνες
με ρολόγια, με δέντρα

Φαινότανε απο κεί
το ξερακιανό πρόσωπο της Καστίλιας
σαν όλος απο δέρμα ωκεανός.

Το σπίτι μου το λέγανε
"το σπιτι των λουλουδιών" έτσι που σκάγανε
από παντού τα γεράνια: ήταν ένα ωραίο σπίτι
με τα σκυλιά του και τα παιδάκια.
Ραούλ το θυμάσαι;
Το θυμάσαι Ραφαέλ;
Φεντερίκο να το θυμάσαι τάχα
κάτω απ' το χώμα το σπίτι μου με τα μπαλκόνια όταν
το φώς του Ιουνίου έπνιγε το στόμα σου στα λουλούδια;
Αδελφέ μου, αδελφέ μου!

Κι' όλα ήταν
οι δυνατές φωνές, το αλάτι στις πραμάτειες,
οι στίβες το ψωμί που πηγαιναν πέρα δώθε,
το παζάρι της γειτονιάς μου της Αργκουέλες με το άγαλμά της
το λάδι σαν από κίτρινο μελανοδοχείο- ανάμεσα στους μπακαλιάρους-
που χυνόταν στις κουτάλες,
το βαθύ βουητό
που κάνουν τα χέρια και τα πόδια να πλημμυρίζει τους δρόμους,
τα μέτρα, τα λίτρα, το σωστό
νόμισμα της ζωής,
οι στίβες τα ψάρια,
το γειτόνεμα της στέγης μ' ένα ήλιο κρύο, όπου
κι' αυτός ο ανεμοδείχτης κουρταζότανε,
το υπέροχο, θεότρελλο φίλντισι της πατάτας,
οι τομάτες κυλώντας ίσαμε τη θάλασσα.

Κι ένα πρωινό όλα καίγονταν
κι ένα πρωινό οι φλόγες
ξερνόντας απ'τη γη
καταπίναν ανθρώπινα πλάσματα,
κι' από τότε η φωτιά
και το μπαρούτι απο τότε
κι από τότε το αίμα.
Ληστείες με μαύρους κι αερόπλανα
ληστείες με δαχτυλίδια και δούκισες
ληστείες με μαυροπαπάδες που ράντιζαν ευλογίες
χυμήξαν απ' τον ουρανό να σκοτώσουν παιδιά,
και στους δρόμους το αίμα των παιδιών
κυλούσε απλά σαν παιδικό αίμα.

Τσακάλια που ακόμα και τα τσακάλια θα καταφρονούσαν,
Πέτρες που ακόμα και τα πικράγκαθα δαγκώνοντας θάφτυναν αηδιασμένα,
Οχιές που ακόμα και οι οχιές θα σιχαίνονταν!

Καταπρόσωπο σας εχω δεί το αίμα
της Ισπανίας, να χυμαέι όμοια θηλειά
να σας πνίξει σ' ένα μοναχά κυμάτισμα
της περηφάνιας και των στιλλέτων!

Εσείς προδότες
εσείς στρατηγοί
κοιτάχτε το νεκρό μου σπίτι
κοιτάχτε τη ρημαγμένη Ισπανία
Γιατί από το κάθε σπίτι νεκρό φυτρώνει μέταλλο πυρωμένο
αντίς για λουλούδια,
γιατι από κάθε πληγή της Ισπανίας
νάτην η Ισπανία φαίνεται πάλι
γιατι από το κάθε σκοτωμένο παιδί φυτρώνει ένα ντουφέκι
πούχει μάτια και βλεπει,
γιατί το κάθε φονικό γεννάει βόλια
που δίχως άλλο μιά μέρα θα το βρούν το σημάδι
την καρδιά σας.

Και θα ρωτήσετε λοιπόν γιατί η ποίησή σου
δεν μας μιλά για φιλαράκια κι όνειρα
για τα μεγάλα της πατρίδας σου ηφαίστεια;

Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους.
Ελάτε να δείτε
το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα
στούς δρόμους.

Pinter, απόλυτα επίκαιρος

...

The 2,000 American dead are an embarrassment. They are transported to their graves in the dark. Funerals are unobtrusive, out of harm's way. The mutilated rot in their beds, some for the rest of their lives. So the dead and the mutilated both rot, in different kinds of graves.

Here is an extract from a poem by Pablo Neruda, 'I'm Explaining a Few Things':

And one morning all that was burning,
one morning the bonfires
leapt out of the earth
devouring human beings
and from then on fire,
gunpowder from then on,
and from then on blood.
Bandits with planes and Moors,
bandits with finger-rings and duchesses,
bandits with black friars spattering blessings
came through the sky to kill children
and the blood of children ran through the streets
without fuss, like children's blood.

Jackals that the jackals would despise
stones that the dry thistle would bite on and spit out,
vipers that the vipers would abominate.

Face to face with you I have seen the blood
of Spain tower like a tide
to drown you in one wave
of pride and knives.

Treacherous
generals:
see my dead house,
look at broken Spain:
from every house burning metal flows
instead of flowers
from every socket of Spain
Spain emerges
and from every dead child a rifle with eyes
and from every crime bullets are born
which will one day find
the bull's eye of your hearts.

And you will ask: why doesn't his poetry
speak of dreams and leaves
and the great volcanoes of his native land.

Come and see the blood in the streets.
Come and see
the blood in the streets.
Come and see the blood
in the streets!*

Let me make it quite clear that in quoting from Neruda's poem I am in no way comparing Republican Spain to Saddam Hussein's Iraq. I quote Neruda because nowhere in contemporary poetry have I read such a powerful visceral description of the bombing of civilians.

* picture from the BBC , the bloodshed in Ghaza

Pinter, πόσο επίκαιρος αλήθεια;

..the majority of politicians, on the evidence available to us, are interested not in truth but in power and in the maintenance of that power. To maintain that power it is essential that people remain in ignorance, that they live in ignorance of the truth, even the truth of their own lives.

full text http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/2005/pinter-lecture-e.html

Έφυγε ο Harold Pinter

Παραμονή Χριστούγεννα έφυγε μιά μεγάλη φωνή ανθρωπιάς και συνείδησης.

Τι να πεί κανείς για τον Pinter;

Καλύτερα από όλους τα λέει μόνος του στη δάλεξη που έδωσε για την απονομή του βραβείου Nobel. Ήταν άρρωστος, την έστειλε με video, που μπορείτε να δείτε στο προηγούμενο post.

Το κέιμενο της διάλεξης θα το βρέιτε εδώ.

Καλό σου ταξίδι Harold.

Ευχαριστούμε για το βάρος που βάσταξες όσο ήσουν εδώ και που θα βαστάς ακόμα και φευγάτος.

Good night, Harold Pinter

Οι Γυναίκες στην Τέχνη

La Memoria, Pablo Neruda

La memoria

Πρέπει να τα θυμάμαι όλα
να παρακολουθώ κάθε φυλλαράκι, τα νήματα
μπερδεμένων γεγονότων,
τα σπίτια, πόντο πόντο
τις μακρινές γραμμές του τραίνου
το σημαδεμένο πρόσωπο του πόνου.

Μια τριανταφυλλιά αν πάρω λάθος
και μπερδέψω την νύχτα με λαγό
ή ακόμα αν χαλάσω της μνήμης μου
ένα ολάκερο τείχος
πρέπει να φτιάξω αποξαρχής, τον αέρα
τον ατμό, το χώμα, τα φύλλα,
τα μαλλιά ως και τα τούβλα ακόμη,
και τ’ αγκάθια που με τρύπησαν,
την ταχύτητα της διαφυγής.

Συμπαθάτε τον τον ποιητή.

Πάντα ξεχνούσα γρήγορα
και σ’ αυτά τα χέρια τα δικά μου
το άπιαστο κρατούσα μοναχά
των πιο άσχετων πραγμάτων
που θα μπορούσαν μαζί να συγκριθούν
μοναχά αν δεν υπήρχαν διόλου.

Σαν άρωμα ήταν ο καπνός
και σαν καπνός ήταν το άρωμα
το δέρμα του κορμιού καθώς κοιμάται
κι’ απ’ τα φιλιά μου ξυπνά
αλλά μη με ρωτήσετε τη μέρα
ή το όνομα αυτών που ονειρεύτηκα.
Δεν το μπορώ να μετρήσω το δρόμο
που μπορεί και χώρα να μη έχει
ή την αλήθεια που άλλαξε
κι’ ίσως ξεθώριασε η μέρα
κι’ έγινε ένα φώς απατηλό
σαν πυγολαμπίδα μέσ’ τη νύχτα.

Δεύτερη Γραφή: Αλ. Αλεξάνδρου

Ο Θείος Όμηρος είναι και μεγάλος ερωτικός Ποιητής

Aλέξανδρος σε καλεί...

"δεύρ ίθ· Aλέξανδρος σε καλεί οίκον δε νέεεσθαι
κείνος ό γ' εν θαλάμω και δινωτοίσι λέχεσσι
κάλλεϊ τε στίλβων και είμασιν· ουδέ φαίης
ανδρί μαχεσσάμενον τόν γ' ελθείν, αλλά χορόν δέ
έρχεσθ', ηέ χοροίο νέον λήγοντα καθίζειν."
(Iλιάδα Γ 390-394)

Έλα, έλα
O Aλέξανδρος είναι που σε φωνάζει
O Aλέξανδρος που σε καλεί
Σε θέλει να πάς στο σπίτι
Kοντά του
Στην κάμαρη είναι
Στο μεγάλο το κρεββάτι
Kι' αστράφτει
Aστράφτει απ' ομορφιά μέσ' στα σκεπάσματα

ουδέ φαίηςανδρί μαχεσσάμενον τόν γ' ελθείν,

Oύτε κάν θα τόλεγες
Πώς είναι άντρας που γύρισε απο μάχη

αλλά χορόν δέέρχεσθ', ηέ χοροίο νέον λήγοντα καθίζειν.

Θάλεγες για χορό ετοιμάζεται

κι' ίσως πάλι από χορό που μόλις τέλειωσε
αποσταίνει."

Ελα, έλα
Eγώ σε καλώ
Eγώ σε φωνάζω
Eγώ σε καλώ
Nαρθείς στο σπίτι, σε καλώ
Στο σπίτι έλα
Στο σπίτι ναρθείς

Ελα, έλα
Eγώ είμαι
Eγώ που σε καλώ !

ου γάρ πώ ποτέ μ' ώδε γ' έρως φρένας αμφεκάλυψε

Ποτέ ποτέ δεν μούχε πάρει έτσι
τα μυαλά
ο έρωτας

ούδ' ότε σε πρώτον εμίγην φιλότητι και ευνή

ούτε όταν την πρώτη φορά
σ' έσμιξα στο κρεββάτι.

ώς σέο νύν έραμαι και μέ γλυκύς ίμερος αίρει.

όσο τώρα σ' αγαπώ
και με σηκώνει
γλυκός πόθος.

Αλλ' άγε δη φιλότητι τραποίομεν ευνηθέντε·

Ελα
να σμίξουμε
ν' αφεθούμε
στο κρεββάτι
του έρωτα.
Ελα

Η ρα, και άρχε λέχος δέ κιών· άμα δ' είπετ' άκοιτις.

αυτά, αυτά της είπε
κι' έκαμε να πάει πρός το κρεββάτι
κι' εκείνη ακολούθησε
η ομόκοιτη

Tώ μεν αρ' εν τρητοίσι κατεύνασθεν λεχέεσιν

και ξάπλωσαν μαζί
στ' όμορφο
ξύλινο
κρεββάτι.

Αλ.Αλεξάνδρου