Εξηγώ μερικά πράγματα
Θα ρωτήσετε: κι' οι πασχαλιές που είναι
και πού η μεταφυσική σκεσπασμένη παπαρούνες
κι' η βροχή συχνά χτυπώντας
τις λέξεις σου ξεχειλίζοντάς τις
πουλιά και παραθύρια;
Θα σας τα πώ όλα, όσα μου συμβήκαν.
Ζούσα σε μιά γειτονιά,
εξοχική της Μαδρίτης, με καμπάνες
με ρολόγια, με δέντρα
Φαινότανε απο κεί
το ξερακιανό πρόσωπο της Καστίλιας
σαν όλος απο δέρμα ωκεανός.
Το σπίτι μου το λέγανε
"το σπιτι των λουλουδιών" έτσι που σκάγανε
από παντού τα γεράνια: ήταν ένα ωραίο σπίτι
με τα σκυλιά του και τα παιδάκια.
Ραούλ το θυμάσαι;
Το θυμάσαι Ραφαέλ;
Φεντερίκο να το θυμάσαι τάχα
κάτω απ' το χώμα το σπίτι μου με τα μπαλκόνια όταν
το φώς του Ιουνίου έπνιγε το στόμα σου στα λουλούδια;
Αδελφέ μου, αδελφέ μου!
Κι' όλα ήταν
οι δυνατές φωνές, το αλάτι στις πραμάτειες,
οι στίβες το ψωμί που πηγαιναν πέρα δώθε,
το παζάρι της γειτονιάς μου της Αργκουέλες με το άγαλμά της
το λάδι σαν από κίτρινο μελανοδοχείο- ανάμεσα στους μπακαλιάρους-
που χυνόταν στις κουτάλες,
το βαθύ βουητό
που κάνουν τα χέρια και τα πόδια να πλημμυρίζει τους δρόμους,
τα μέτρα, τα λίτρα, το σωστό
νόμισμα της ζωής,
οι στίβες τα ψάρια,
το γειτόνεμα της στέγης μ' ένα ήλιο κρύο, όπου
κι' αυτός ο ανεμοδείχτης κουρταζότανε,
το υπέροχο, θεότρελλο φίλντισι της πατάτας,
οι τομάτες κυλώντας ίσαμε τη θάλασσα.
Κι ένα πρωινό όλα καίγονταν
κι ένα πρωινό οι φλόγες
ξερνόντας απ'τη γη
καταπίναν ανθρώπινα πλάσματα,
κι' από τότε η φωτιά
και το μπαρούτι απο τότε
κι από τότε το αίμα.
Ληστείες με μαύρους κι αερόπλανα
ληστείες με δαχτυλίδια και δούκισες
ληστείες με μαυροπαπάδες που ράντιζαν ευλογίες
χυμήξαν απ' τον ουρανό να σκοτώσουν παιδιά,
και στους δρόμους το αίμα των παιδιών
κυλούσε απλά σαν παιδικό αίμα.
Τσακάλια που ακόμα και τα τσακάλια θα καταφρονούσαν,
Πέτρες που ακόμα και τα πικράγκαθα δαγκώνοντας θάφτυναν αηδιασμένα,
Οχιές που ακόμα και οι οχιές θα σιχαίνονταν!
Καταπρόσωπο σας εχω δεί το αίμα
της Ισπανίας, να χυμαέι όμοια θηλειά
να σας πνίξει σ' ένα μοναχά κυμάτισμα
της περηφάνιας και των στιλλέτων!
Εσείς προδότες
εσείς στρατηγοί
κοιτάχτε το νεκρό μου σπίτι
κοιτάχτε τη ρημαγμένη Ισπανία
Γιατί από το κάθε σπίτι νεκρό φυτρώνει μέταλλο πυρωμένο
αντίς για λουλούδια,
γιατι από κάθε πληγή της Ισπανίας
νάτην η Ισπανία φαίνεται πάλι
γιατι από το κάθε σκοτωμένο παιδί φυτρώνει ένα ντουφέκι
πούχει μάτια και βλεπει,
γιατί το κάθε φονικό γεννάει βόλια
που δίχως άλλο μιά μέρα θα το βρούν το σημάδι
την καρδιά σας.
Και θα ρωτήσετε λοιπόν γιατί η ποίησή σου
δεν μας μιλά για φιλαράκια κι όνειρα
για τα μεγάλα της πατρίδας σου ηφαίστεια;
Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους.
Ελάτε να δείτε
το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα
στούς δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου