1993
Πίσω από την είσοδο της Πατησίων, μπροστά από την Καλών Τεχνών
Γράφαμε με το χέρι αυτοσχέδια συνθήματα σε μικρά χαρτάκια
Ο καθένας το μικρό του μηνυματάκι
Κι έπειτα σαν μαζεύονταν κάμποσα
Βγαίναμε στην Πατησίων και τα μοιράζαμε χέρι χέρι
Στους περαστικούς
Θυμάμαι πολύ καλά τι έγραφε το δικό μου
ΟΧΙ, ξανά σαν το ’40
Όλοι ξέρουμε τι έγινε στα βουνά το ‘40
Όλοι ξέρουμε τι έγινε στην Πατησίων το ’73
ΥΓ 2003
Σκέφτομαι ότι από το ’73 πέρασαν ακριβώς τριάντα χρόνια
Σε τρία ακόμα θάναι ακριβώς τριάντα τρία
Όσα από το ’40 στο ’73
Σήμερα θαρρώ θάγραφα, το δίχως άλλο
ΟΧΙ, ξανά σαν το 40
(Όχι μόνο για μένα, μα και για τον Διονύση που κατάγγειλαν οι Κνίτες στην Πανσπουδαστική Νο 8, για χαφιέ της ασφάλειας- ξέρουν δα αυτοί από Πλουμπίδηδες- και νά κι αν το αναγνωρίσουν το 2049 το λάθος τους, νά κι αν δεν το κάνουν απασχολημένοι καθώς είναι να εξαργυρώνουν τις παλιές τους γνωριμίες μετά την κατάρευση του καθεστώτος κάνοντας business με τα απομεινάρια του- και να φανταστείς τότε είχαν και το θράσος να μιλάνε για αποχουντοποίηση!!!)
Ο Διονύσης τοσο που σκλήρυνε με τα χρόνια
Που την μετέτρεψε την σκλήρηνση του σε κατά πλάκας.
Ακόμα κι αν χρειαστεί εγώ θα του σπρώχνω το καροτσάκι.
Σαν του Οπρόπουλου ή του Μουστακλή ή των Παλληκαριών χωρίς πόδια που θυμάμαι στις επετείους της 28ης να τσουλάνε οι ερυθροσταυρίτισσες μπροστά από την παρέλαση και τους εγκαθιστούν απέναντι από τους επισήμους. (Ελπίζω όμως να παρελάσει μόνος του επικεφαλής, σαν εκείνο τον Ταγματάρχη με τα κομμένα από το γόνατο πόδια που άνοιγε τότε την παρέλαση. Μπορεί να μην το μπορεί να βαδίσει ούτε σταθερά, ούτε γρήγορα- δεν πειράζει – θ’ακολουθήσουμε το ρυθμό του- αυτός θάναι ο ρυθμός ολονών μας.)
Θυμάμαι ακόμα στην παρέλαση τα σώματα εκλιναν την κεφαλή επι δεξιά εις σεβασμόν των επισήμων.
Σ’αυτή την παρέλαση όμως θα κλίνουμε επ’ αριστερά εις σεβασμόν των δικών μας.
Εις σεβασμόν της καρδιάς μας.
Του δικού μας πολέμου.
Του υπέρ βωμών και εστιών,
όπως πάντα.
Αυτό που δεν ξέρω ακόμα
Είναι ο τόπος της παρέλασης
Κατά το μάλλον ή ήττον
Δεν θα ξεκινά από τον Εθνικό κήπο
Δεν θα περνά την πλατεία Συντάγματος
Δεν θα κατηφορίζει την Πανεπιστημίου.
Υποθέτω ότι θα ξεκινά
Από ένα φαρμακείο
Αμέσως μετά την εφημερία
Και δεν θα κατηφορίζει
Θα ανηφορίζει για το σπίτι
«καπνόν αποθρώσκοντα»
στην δικιά μας Ιθάκη
(Ο βιαστικός Αγαμέμνονας ας ακολουθήσει την μοίρα του
το λουτρό του τον περιμένει.)
Η Παρέλαση ή καλύτερα η πομπή θα τελειώνει με γλέντι
Ίσως γαμήλιο
Ίσως για μια κόρη
Που θα τη λένε Ιφιγένεια
Και για έναν γιό που θα το λένε
Τηλεμαχο.
Όσο για τα κουμπούρια
Κάνουν μονάχα για τις μπαλωθιές στο γάμο
Εμείς τον δικό μας πόλεμο τον κάνουμε αλλιώς
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή
Η Ελλάς έμαθε τον κόσμο πώς να ζει
Τώρα θα τον μάθει και πώς να αποθνήσκει
Μα εμείς επιμένουμε
Η Ελλάς έμαθε τον κόσμο πώς να ζεί
Τον έμαθε και πώς να αποθνήσκει
Τώρα μένει να τον ξαναμάθουμε πώς να ζει
Αυτή είναι η νέα επανάσταση
Υπέρ βωμών και εστιών
όπως πάντα
Θα την φτιάξουμε την νέα Ελλάδα
Δόξα τω θεώ είμαστε αρκετά διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Και όλο και κάποιος θα διασωθεί
Θα την φτιάξουμε
Ακόμα κι αν αναγκαστούμε να της βρούμε άλλη πρωτεύουσα
Ισως την Μελβούρνη ή την Αστόρια ή πάλι την Αλεξάνδρεια ή την Αντίς Αμπέμπα ή το Κεηπ Τάουν ή το Μπουένος Άυρες και γιατί όχι την Πόλη.
(Συνεχίζεται…)
[Αλ.Αλεξάνδρου 1993]
