Για την Ελλάδα ρε γαμώτο;;; Πώς τοπατε;;

Είναι κάποτε στιγμές που καταφέρνεις κάτι και εκφράζεις και ίσως χωρίς ή καν να το φανταστείς ή να το θέλεις κι άλλους κι άλλους. Κάποτε οριακά μπορεί να γίνεις και σύμβολο. Να σαν εκείνο τον Σοβιετικό στρατιώτη που ύψωσε την σημαία στο Βερολίνο, η αυτούς που στήσανε την σημαία στην Ιβοζίμα. Μπορεί να συναντάς πρώτος μιά σφαίρα και να ονομάζεσαι Αλέξανδρος Διάκος ή Στέφανος Καζούλης. Και να γίνεσαι ένα ταπεινό δρομάκι ή έστω και πλατεία σε κάποιο νησί. Συνειδητά η ασυνέιδητα μπορεί να γίνεις τραγούδι και σύνθημα γιατι κάποιος σου τσάκισε το κεφάλι. Μπορέι να ονομάζεσαι Γρηγόρης Λαμπράκης, Σωτήρης Πέτρουλας ή Μαρδοχαίος Φριζής ή απλά Αντώνης.




Μας έκοψες την ανάσα Βούλα, οταν εκόψες πρώτη το νήμα. Μα είσαι και βρωμόστομα και το ξεφούρνισες εκείνο "για την Ελλάδα" ρε γαμώτο. Και μας άγγιξες όλους. Όλους εκεί που πονάει. Μέχρι που κάναμε οτι δεν το θυμόμαστε ότι σκόνταψε η συναθλητριά σου που θάκοβε πρώτη το νήμα...

Κι ύστρερα ήρθανε οι τιμές. Γκρεμίσαμε τα τείχη για πάρτη σου, όπως άλλωστε πάντα κάναμε σ' αυτη τη χώρα. Για να περάσεις μεριάσαμε. Χαλάλι σου. Κι ύστερα ηρθε η πρόσληψη στο στρατό και πάλι χαλάλι σου.

Μπηκες στο δημόσιο στίβο, κρίθηκες, χαλάλι σου

Και μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης με τσάκισες.

Παζάρεψες όχι την τιμή που θέλησαν να σου κάμουν για ένα μισθουλάκο βουλευτή επικρατείας. Δικαιωμά σου να πείς όχι. Αλλά όχι όπως το εξήγησες. "Κι εγώ πως θα ζήσω;" είπες. Θέλω τη σιγουράντζα. Το μισθό τον θέλω σίγουρο. Λες και κουβέντιαζες για αλλαγή δουλειάς απο εταιρεία σε εταιρεία. Δεν τα λέω εγώ, τα εξήγησες μόνη σου στον ΑLPHA στις 9:20 το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου. Τόπες τόσο καθαρά. Δεν ήταν για την τιμή για τα φράγκα το παζάρεψες. Αυτο αποτίμησες τον εαυτό σου. Έδωσες στη χώρα ένα χρυσό μετάλειο και οτι ήθελες την 4η θέσηsto ψηφοδέλτιο επικρατείας. Πρόσεξες άραγε ποιός ήταν στην 10η, σίγουρα μη εκλόγιμη θέση και τι έδωσε αυτός; Εναν αδελφό έδωσε, έναν αδελφό ματια μου.

Ξαναδές το Βούλα μου πως απεικονίζονταν οι ολυμπιονίκες στα μετάλεια. Με σκυμένο το κεφάλι απο σεμνότητα, όχι με σηκωμένη τη μύτη. Και η αμοιβή ήταν ένας σκέτος κότινος. Απλά πράματα.

Στη Σίφνο το καλοκαίρι χάζευα το Ηρώο. Και τάξερα όλα τα ονόματα. Τα συναπαντούσα συχνά στα ονόματα των μαγαζιών και των φίλων που χορευαμε στα πανηγύρια. Ο οδοντίατρος, ο Κουρέας που έκανε διασημο ο Σημίτης, ο μπακάλης, ο μανάβης, ο αγγειοπλάστης, ο ταβερνιάρης, ο καφετζής, ο τσουκαλάς, κι αλλος τσουκαλάς, και , και, και που να σου τα απαριθμώ. Κανένας μας δεν κατοικεί τζάμπα αυτή τη χώρα. Οικογένειες και οικογένειες έχουν καταβάλει τον δικό τους φόρο και ήταν σε αίμα κορίτσι μου, σε αίμα, όχι μονάχα σε ιδρώτα.

Δεν φταις εσύ κορίτσι μου. Το Στάρ Σύστεμ φταίει. Σε κάνανε εξώφυλο, γεμισες περιοδικά με φωτογραφήσεις, το καβάλησες με την επωνυμία. Δεν το κατάλαβες; Δεν σε προτείνανε γιατί εισαι ολυμπιονίκης αλλα γιατί ήσουνα επώνυμη, γιατι ειχες κάνει εξώφυλα και φωτογραφήσεις μόδας, οχι για την προσφορά σου ή τις ικανοτητές σου στο δημόσιο βίο. Το Life Style σκοτώνει κορίτσι μου, απο μηδενικό σε κάνει νούμερο. Αλλά για σένα λειτούργησε αλλιώς απο νούμερο ένα σε έκανε μηδενικό.

Καλή σου μέρα μάτια μου, μείνε μ' αυτούς που σ' αγαπάνε, δεν την αντέχεις τη σκηνή και δεν σε αντεξε και το σκοινί...