Το γεγονός ότι ο ποιητής σήμερα διαβάζεται και, απ' ό,τι φαίνεται, εκτιμάται λιγότερο απ' ό,τι σε παλαιότερες εποχές δεν σημαίνει ότι ο ρόλος του έχει αλλάξει, ότι η χρησιμότητά του είναι σήμερα μικρότερη. Διότι ο ρόλος του ποιητή, ο βασικός του ρόλος, είναι ο ίδιος σε κάθε εποχή: με το αίσθημα της πλήρωσης που προσφέρει ο αρμονικός κόσμος των ποιημάτων του τον οποίο δημιουργεί, ο ποιητής συνεισφέρει στην (έστω στιγμιαία, βαθιά όμως και δραστική) υπέρβαση ενός αισθήματος έλλειψης (ή απώλειας) μιας ιδανικής ψυχικής αρμονίας, στην απάλυνση ενός οντολογικού, θα έλεγα, αισθήματος πτώσης το οποίο προκαλεί στον άνθρωπο η αίσθηση της φθαρτότητάς του. Είναι η αναζήτηση αυτής της αρμονίας εκείνο το οποίο οδήγησε στη δημιουργία της τέχνης [που τα «φάρμακά» της, όπως γράφει ο Καβάφης, «κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή»].
Σε αυτόν τον κύριο, και αδιάλειπτο, ρόλο του ποιητή προστίθενται ανάλογα με τα εκάστοτε κοινωνικά συμφραζόμενα, δηλαδή με τις ανάγκες και τις κατευθύνσεις της κάθε εποχής, δευτερεύοντες ρόλοι, που συχνά εμφανίζονται ως πρωτεύοντες επειδή - εσφαλμένα - κρίνονται περισσότερο χρήσιμοι, έτσι ώστε ο ποιητής να θεωρείται κατά καιρούς και προφήτης, ιεροφάντης, εθνικός βάρδος, η συνείδηση της κοινωνίας του κτλ. Είναι φανερό ότι οι συνθήκες της δικής μας εποχής δεν ευνοούν την ανάπτυξη κάποιου από αυτούς τους υποτιθεμένως πρωτεύοντες ρόλους, με αποτέλεσμα η χρησιμότητα του ποιητή να θεωρείται σήμερα μειωμένη.
Από Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου