Η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δύο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα, το κάθε ένα με τα δικά του νερά, τις δικές του πηγές, που όμως συνδέονται στο βάθος της γης και βγαίνουν από ένα κοινό έγκατο.
Οταν η ζωγραφική συνομιλεί με την ποίηση δεν υποτάσσεται σ' αυτήν. Διατρέχει μαζί μ' αυτήν και παράλληλα μ' αυτήν σε διαφορετικές διαδρομές έναν κοινό εκφραστικό τόπο με κοινούς στόχους και με το βλέμμα στραμμένο η μια στην άλλη.
Στην ώσμωση των τεχνών η ζωγραφική και η ποίηση διαφυλάσσουν τον ιδιαίτερο λόγο τους, τη γραμματική και το συντακτικό τους, τη δική τους γλώσσα. Δεν εικονογραφούν ούτε μεταφράζουν η μια την άλλη σε προφανείς εικόνες συμβατικής πίστης.
Συναντώνται αντίθετα σε μια αυθόρμητη, σχεδόν λαθραία συνάντηση όπου ονομάζουν και επικυρώνουν τις διαφορές τους, μήπως και μπορέσουν να γνωριστούν καλύτερα, ίσως και ο μόνος τρόπος να γνωριστούνε πραγματικά. Και όσο περισσότερο ζωγραφική και ποίηση είναι ο αυθεντικός εαυτός τους τόσο περισσότερο μπορούν να κατανοήσουν η μια την άλλη και και να καταγράψουν το βαθύτερο ψυχικό τοπίο, τον κοινό τόπο που τους συνδέει και που μέσα του άνθησαν.
Κάθε τέχνη είναι ταυτόσημη με τα δικά της μέσα και είναι ενδεικτική των μέσων της, και μόνο μέσω αυτών αναδεικνύει και τις επιρροές της, τις συμπάθειές της, τις εκλεκτικές της συγγένειες, το γενεαλογικό της δάσος, την ιδιαίτερη, βαθύτερη αλήθεια της.
Συνοδοιπόροι σε δύσβατους, παράλληλους δρόμους η εικόνα και ο λόγος παλεύουν να λησμονήσουν ο ένας τον άλλον, για να μπορέσουν να ξαναβρεθούν και να γνωρίσουν τα πράγματα, τον κόσμο και τον εαυτό τους από την αρχή. Απαλλαγμένοι από τον καταναγκασμό της εικονογράφησης και της περιγραφής, ανιχνεύουν και αποκαλύπτουν ποιητική και εικαστική αδεία διαρκώς νέες γόνιμες προσμείξεις.
Ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης «απέδωσε» ζωγραφικά ποιήματα της Κικής Δημουλά που διάλεξε ο ίδιος, στην έκδοση «Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κική Δημουλά, Συνάντηση» (Ικαρος, 2007).
Από Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου