Η ποίηση πάντα είχε, τουλάχιστον στις χώρες όπου απλώνεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ένα πολύ μικρότερο κοινό απ' ό,τι η μυθοπλαστική αφήγηση, κυρίως η μυθιστορηματική. Ισως όμως ο ποιητικός λόγος, χάρη στη συμπύκνωσή του, να χαράζεται βαθύτερα στη μνήμη του ακροατή ή του αναγνώστη, κι ακόμα ν' αντέχει περισσότερο στον χρόνο. Αλλά κι αν δεχτούμε πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, οι συνέπειες δεν θα ήσαν τρομερές. Γιατί οι διάφορες μορφές λόγου, παρά τις ιδιαιτερότητες ή και τους ανταγωνισμούς τους, δεν είναι χωρισμένες με σινικά τείχη. Βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία και ανταλλαγή ανάμεσά τους και όλες μαζί δημιουργούν την πολύτροπη εποποιία κάθε εποχής. Θα έλεγα ότι όπως το κόκκινο κρασί, το λευκό, το γλυκό, το αφρώδες ικανοποιούν διαφορετικές γευστικές ανάγκες αλλά όλα μαζί έχουν έναν κοινό γεννήτορα, το σταφύλι, έτσι και η ποίηση, η πρόζα, το θέατρο, το δοκίμιο ικανοποιούν διαφορετικές ανάγκες ακρόασης, ανάγνωσης ή θέασης, αλλά έχουν τον ίδιο κοινό γεννήτορα, τον λόγο.
Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου