Εύλογα επανέρχεται το ερώτημα αν και πόσο ωφελεί η ποίηση, και σχεδόν αναγκαία είναι μια απάντηση, έστω και αν είναι η ίδια με αυτήν που και άλλες φορές εξετέθη. Θα ήταν διαφορετική μόνον αν ο απαντών είχε εν τω μεταξύ ανακαλύψει νέες ωφέλειες και νέες βλαβερότητες, γιατί νομίζω ότι και για την ποίηση ισχύει ό,τι και για τα φάρμακα: θεραπεύουν τη νόσο αλλά διαταράσσουν τον ανυποψίαστο περίγυρο.
Στην παλιά απάντησή μου προσθέτω μόνο ένα νέο στοιχείο που σκιαγραφεί αυτήν τη σύνθετη διφορούμενη επίδραση της ποίησης επάνω μας: Γυναίκες κυρίως αναγνώστριες δηλώνουν συγκινητικά, τιμητικά: οι στίχοι σας μάς άλλαξαν τη ζωή. Μακάρι, απαντώ, να είχαν αλλάξει και τη δική μου. Ωστόσο πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους. Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της. Ωφελεί, υπερκόσμια, εκείνον που την ασκεί και μόνον κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μόνον τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μιαν αιώρηση απ' όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του. Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία. Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.
Από Το ΒΗΜΑ, 18/03/2007 , Σελ.: S04
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου