Ποίηση, Pablo Neruda

Ποίηση

Poesia
Memorial de Isla Negra (1964)
Pablo Neruda

Τότε θάταν …. Ήρθε η ποίηση
να με βρει. Δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού
ήρθε, απ’ το χειμώνα ή απ’ το ποτάμι.
Δεν ξέρω πως ή πότε
όχι, όχι δεν ήταν φωνές, δεν ήταν
λέξεις ούτε σιωπές
αλλά σ’ ένα δρομάκι μ’ αρπάξανε
τα κλαδιά της νύχτας
έξαφνα από τους άλλους
μέσα σε βίαιες φωτιές
ή όταν γυρίζοντας μονάχος
και πρόσωπο δεν είχα
νά τότε μ’ άγγιξε.

Δεν ήξερα τι να πω, το στόμα μου
άμαθο
από ονόματα
τα μάτια μου τυφλά
ώσπου κάτι αρχίνισε μέσα μου
πυρετός τάχα, ή ξεχασμένα φτερά
και πήρα το δρόμο μονάχος
αποκρυπτογραφώντας
εκείνη τη φωτιά
κι έγραψα την πρώτη μου θολή γραμμή
θολή, χωρίς νόημα, καθαρή
ανοησία
καθαρή σοφία
κάποιου που δεν ξέρει τίποτα
και ξάφνου είδα
τους ουρανούς
ξεκλείδωτους
κι ορθάνοιχτους.

Πλανήτες
φυτείες ανεμίζοντας,
διάτρητο το σκοτάδι
γεμάτο
φλόγες, φτερά, φυτά
την ανεμόεσσα νύχτα
το σύμπαν.

Κι’ εγώ ο τόσος δα
μεθυσμένος με το αχανές όλο άστρα
διάστημα
και’ εικόνα και ομοιώσιν
του μυστηρίου,
ένοιωσα νάμαι καθαρό ένα κομμάτι
της αβύσσου,
κύλησα με τα’ άστρα
η καρδιά μου αφέθηκε στον άνεμο.

Μεταγραφή: Αλ.Αλεξάνδρου