Για την ποίηση

Στις προηγούμενες δημοσιεύσεις σταχυολόγησα κάποιες απόψεις για την ποίηση απο δημοσιεύματα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Το έκανα κυρίως γιατί οι απόψεις προέρχονται από ποιητές αλλά και από τον βαθύ μελετητή και δάσκαλο Δ.Ν.Μαρωνίτη.

Προτιμώ ωστόσο να μένω σε αυτό που περιέγραψε ο Ελύτης:

"Με σοφία και θάρρος. Picasso και Laurens. Να πατήσουμε πάνω στην Ψυχολογία, στην Πολιτική, στην Κοινωνιολογία, ηλιοκαμένοι, μ' ένα σκέτο άσπρο πουκάμισο."

ή πάλι:

"Ονειρεύομαι μιάν επανάσταση απο το μέρος του κακού και των πολέμων σαν αυτή που έκανε, από το μέρος του σκιόφωτος και των αποχρώσεων, ο Matisse."

(Τα Ετεροθαλή, Ικαρος 1974)

Πιό γήινα θα συμφωνούσα με τον Ντίνο Σιώτη:

"Σε μια εποχή που «τα πιο πολλά ποιητικά βιβλία δεν μπορείς ούτε καν να τα χαρίσεις» και που οι ποιητές είναι πιο πολλοί απ' τους αναγνώστες, γιατί ν' ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ποίηση; Μα γιατί η ποίηση, όταν δεν είναι εγκεφαλική και δύσκολη, μας οδηγεί στον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων, μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας και μας δείχνει τον ανθρώπινο πόνο απ' τον οποίο υπάρχει περίσσευμα στον πλανήτη μας. Ακόμη, η ποίηση έχει τη δύναμη να μας δείξει το μέλλον, τα μονοπάτια του οποίου σε όλον τον κόσμο ανακαλύπτονται και εφευρίσκονται εκ νέου. "

Εξ' άλλου όπως μας είπε ο Αριστοτέλης στην ΠΟΙΗΤΙΚΗ ο ποιητής είναι ποιητής των μύθων, όχι των λόγων.

Αυτά προσώρας. Θα επανέλθουμε.